บทที่ 1355

เจเรมี่รู้สึกได้ในทันทีว่าเมเดลีนตื่นแล้ว แต่เมื่อเขาก้มศีรษะลงมองก็เห็นว่าแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและตื่นตระหนก เธอมองไปที่เพดานด้วยสายตาที่ค่อนข้างว่างเปล่า ก่อนเมเดลีนจะสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนอยู่ข้าง ๆ เธอ เมื่อเห็นเจเรมี่ที่อยู่ใกล้เธอมาก เธอก็คว้าผ้าห่มแล้วกระโจนออกไปทันที “อย่ามาใกล้ฉันนะ!” หัวใจของเจเรมี่จมดิ่งลง ในขณะนั้นเขารู้สึกราวกับว่ากำลังตกลงไปในก้นทะเลสาบอันเย็นยะเยือก เป็นไปอย่างที่คิดสิ่งที่เขากังวลได้เกิดขึ้นแล้ว “ลินนี่ ผมเจเรมี่ไง” เขารีบอธิบาย อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจเขาเท่าไหร่นัก เมเดลีนถอยกรูดไปที่มุมเตียงด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ดวงตากลมโต ฉลาด สวยงามของเธอมองไปข้างหน้าด้วยความสับสน และดูเลื่อนลอย “คุณเป็นอะไรไป ลินนี่? ผมชื่อเจเรมี่ ไม่ต้องกลัวนะ” เจเรมี่ค่อย ๆ เข้าหาในขณะที่เกลี้ยกล่อมเธออย่างอดทนและอ่อนโยน “อย่ากลัวไปเลยลินนี่ มันจบแล้ว ไรอันไม่สามารถทำร้ายคุณได้อีกแล้ว” “ไรอัน?” เธอดูจะตอบสนองต่อชื่อนี้ เธอมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า และพึมพำกับตัวเองราวกับเด็ก ๆ “ไรอันบอกว่าจะพาฉันไปหาเจเรมี่ เขาบอกว่าตราบใดที่ฉันเชื่อฟัง เขาจะปล่อ