บทที่ 1343

เมเดลีนรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว ราวกับกำลังยืนอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง เธอรู้สึกได้ถึงแขนแกร่งที่พาดผ่านศีรษะไปหยิบหนังสือมายื่นให้ตรงหน้าเธอ “เอาไปสิ” เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง หัวใจของเมเดลีนเต้นรัวในขณะที่กำลังหมุนตัวเพื่อเดินเลี่ยงออกมาหลังจากได้ยินเสียงนั้น เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็พบกับดวงตาที่มืดมนคู่หนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม อารมณ์ของเมเดลีนที่พยายามควบคุมมาโดยตลอด ตอนนี้กำลังจะเสียการควบคุมลงอีกครั้ง “ไรอัน” เธอเอ่ยเบา ๆ ด้วยริมฝีปากสั่นเทา ไรอันยกมือขึ้นปรับหมวกเพื่อปิดดวงตาลึกคู่นั้น ริมฝีปากสีซีดคลี่ออกเล็กน้อย “คิดว่าคุณลืมผมไปแล้วซะอีก” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่มีเสน่ห์จนเกือบเย้ายวน เมื่อเห็นสีหน้าวิตกกังวลของเมเดลีน เขาก็ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าสวยเบา ๆ ทว่าเธอเบี่ยงหน้าหลบ เธอต้องการหนี แต่ไรอันขวางทางเธอไว้ “ต้องการอะไร? คุณ... คุณต้องการอะไรอีก?” เมเดลีนถามด้วยความประหม่า ความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นในแววตาของเธออีกครั้ง “ผมบอกไปแล้วว่าตราบใดที่คุณเชื่อฟัง ผมจะไม่ทำให้คุณมีปัญหา แต่ว่า… เอวลีน คุณก็ยังไม่เชื่อฟังผมเลย” “ลินนี่” หลังจากที่ไรอันพูดจบ เสียงของเจเรมี่ก็ดังขึ้