บทที่ 1287

เจเรมี่หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาและเห็นข้อความอยู่หนึ่งบรรทัด ลายมือนั้นดูยุ่งเหยิงจนแทบจะอ่านไม่ออก เจเรมี่ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพอเดาได้ว่า ‘อย่าทำอะไรวู่วาม’ หมอเหลือบมองโน้ตในมือของเจเรมี่เช่นกัน “ดูเหมือนคนที่มาส่งคุณเขาก็น่าจะเป็นหมอเหมือนกันนะครับ เพรราะมีแค่หมอเท่านั้นที่จะสามารถทำการปฐมพยาบาลแบบนั้นได้ ลายมือนี่ก็ด้วย หมอแบบเราเท่านั้นที่จะเคยชินกับการเขียนแบบนี้” “หมอ?” เจเรมี่นิ่งเงียบไป เขาจำได้ว่าเห็นร่างที่ดูคุ้นเคยวิ่งเข้ามาหาเขาในตอนที่กำลังมึนงง ชายคนนั้นเรียกชื่อของเขาอีกด้วย ทว่าเจเรมี่กลับไม่รู้จักหมอคนไหนในเมืองวายเลย … ไม่กี่วันต่อมาร่างกายของเมเดลีนก็ฟื้นตัวดีขึ้นมาก เธออาบน้ำและลุกจากเตียง โดยมีเอโลอิสเอาชาสมุนไพรอุ่น ๆ เข้ามาให้ “ฉันทำเองเลย มันดีสำหรับคุณนะ” เมเดลีนตกตะลึงเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองเธอด้วยท่าทางอ่อนโยน และยิ้มอย่างใจดี หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่น ขณะที่รู้สึกว่าแผลของเธอดีขึ้นมาก เอโลอิสเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบสนองจึงคิดไปเองว่าเมเดลีนคงไม่อยากจะดื่มชาของตัวเอง เธอดูผิดหวังเล็กน้อย “เธอเกลียดฉันเหมือนกันใช่ไหม? เหมือนลูกสาวของฉัน” เอโลอิสถามด