บทที่ 1279

เมเดลีนไม่แปลกใจที่ไรอันจะมีแรงจูงใจซ่อนเร้นและเลือกที่จะเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างใจเย็น “มีตัวเลือกอะไรบ้าง?” ไรอันยิ้มและตอบกลับ เมเดลีนกำโทรศัพท์แน่นเมื่อได้ยินทางเลือกที่เขามอบให้ เขาไม่ได้ให้ทางเลือกกับเธอเลยต่างหาก เมื่อวางสายเมเดลีนก็ค่อย ๆ ลดมือลงแล้วจ้องไปยังทิศทางที่เจเรมี่กำลังมุ่งหน้ามาหาเธอ ขณะที่แสงในแววตาเริ่มมืดลง “ทำไมจู่ ๆ คุณถึงวิ่งออกมาล่ะ? ยังทานอาหารไม่เสร็จเลยนะ” จู่ ๆ เอโลอิสก็วิ่งเข้ามาหาเมเดลีนและจ้องมองเธออย่างจริงจัง แม้เธอจะจำเมเดลีนไม่ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอยังคงดูแลหญิงสาวราวกับลูกสาวคนหนึ่ง เมเดลีนรู้สึกว่ามีบางอย่างบีบหัวใจ เธอจับมือผู้เป็นแม่และยิ้มให้ “ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ” “จ้ะ” เอโลอิสยิ้มแย้มและจับมือเธอเดินไปด้วยกัน เมเดลีนจ้องมองในระยะไกลอย่างโหยหา ก่อนที่เธอจะหันกลับมาในที่สุด... เจเรมี่กำลังขับรถให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ในขณะที่ระยะห่างระหว่างเขากับวิลล่าสั้นลงเรื่อย ๆ ประกายความหวังในดวงตาของเขาสว่างก็ขึ้นทุกขณะ หัวใจที่เต้นแรงของเขาบอกว่าเมเดลีนอยู่ที่วิลล่าตรงหน้าอย่างแน่นอน แต้ก่อนที่จะถึงที่หมาย จู่ ๆ เจเรมี่ก็รู้สึกว่าหัว