บทที่ 1217

เจเรมี่หยุดเดินแล้วมองเมเดลีนซึ่งกำลังยิ้มด้วยแววตาอ่อนโยนของเขา เขาเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันในขณะที่สีหน้าของเขาก็หนักอึ้งเช่นกัน “ไม่” เขาปฏิเสธเธอ เมเดลีนยิ้มราวกับเด็กที่ซุกซน “ฉันยังไม่ได้บอกคุณเลยนะว่ามันคืออะไร” “ผมรู้ว่าคุณต้องการจะพูดอะไร” มีประกายแวววาวอย่างรู้ทันในดวงตาของเจเรมี่ “ลินนี่ ผมบอกว่าไม่” เขาเน้นย้ำอีกครั้ง สีหน้าดูเคร่งขรึมยิ่งขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเมเดลีนเริ่มจางหายไป “เจเรมี่ ให้ฉันทำอะไรให้คุณหน่อยเถอะนะ ฉันเป็นภรรยาของคุณ และฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นสามีของฉันถูกใส่ร้ายอยู่แบบนี้” เจเรมี่เดินมายืนตรงหน้าเมเดลีน “เพราะคุณเป็นภรรยาของผม ผมถึงปล่อยให้คุณเสี่ยงแบบนี้ไม่ได้” “แต่ฉันต้องการ” “แต่ผมไม่” “…” เมเดลีนไม่รู้จะพูดอะไรดี นี่เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกว่าคนในโลกนี้ที่ดื้อรั้นกว่าเธอคือ เจเรมี่ วิทแมน เธอออกจากโรงแรมพร้อมกับเขาอย่างไม่มีทางเลือก พวกเขาต้องการกลับไปหาลูก ๆ ที่คฤหาสน์ แต่ก็รู้ดีว่ามีใครบางคนกำลังเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของพวกเขาอยู่ตลอดเวลาทั้งที่คฤหาสน์และบ้านใหม่ ทั้งสองจึงตัดสินใจจองห้องพักในโมเต็ลราคาถูกซึ่งไม่ได้ข