บทที่ 1174

ถึงอย่างนั้นลิเลียนก็เอาแต่ส่ายหัวและเริ่มร้องไห้หนักกว่าเดิม เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขาแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อเห็นน้ำตาของลิเลียน ‘เด็กน้อยคนนี้คงต้องผิดหวังอย่างมากที่มีพ่ออย่างฉัน’ เขายิ้มเยาะให้กับตัวเอง และคิดว่านี่คือผลพวงจากการกระทำของเขาทั้งหมด ลิเลียนร้องไห้เป็นเวลานานในอ้อมแขนของเมเดลีน ก่อนที่ในที่สุดเธอก็สลบไปคงเพราะด้วยความเหนื่อยล้า แพทย์เข้ามาตรวจอาการของลิเลียนอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบความผิดปกติอะไร เมื่อหมอขอตัวออกไปแล้วเมเดลีนก็ปลอบโยนเจเรมี่ที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ “อย่าอารมณ์เสียไปเลยนะคะ แกยังเด็ก” “เพราะลูกยังเด็ก อารมณ์ทั้งหมดที่แสดงออกจึงเป็นความจริงที่สุดแล้ว” เจเรมี่เอ่ย เขามองดูเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่นอนหลับสนิทด้วยความรู้สึกหดหู่ “เจเรมี่” “ลินนี่ ผมจะไม่โทษตัวเองอีกแล้ว” เจเรมี่จับมือเมเดลีน “ผมจะดูแลลิเลียนอย่างดี ผมจะทำให้เด็กคนนี้รู้ว่าผมรักเธอจริง ๆ” เมเดลีนยิ้มเมื่อได้ยินคำสัญญาจากเขา จากนั้นเธอก็ไปจัดเตรียมสิ่งของจำเป็นสำหรับใช้ในชีวิตประจำวัน วันนั้นเจเรมี่และเมเดลีนอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อคอยดูแลลิเลียน ลิเลียนดูเหมือนจะสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เธอไม่ม