บทที่ 1172

“บางทีคนอย่างผมน่าจะตายไปตั้งนานแล้ว คราวที่แล้วผมทำร้ายคุณและทำให้คุณต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนั้น ตอนนี้ผมทำร้ายลูกสาวของเราอีก ผมมันไม่ใช่คนด้วยซ้ำ!” เจเรมี่รู้สึกเกลียดตัวเอง เขายกกำปั้นขึ้นอีกครั้งและพุ่งตรงไปที่กำแพงโดยไม่สนใจความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาหลังจากนั้น “อย่ามายุ่งกับผม ลินนี่ หยุดรักคนอย่างผมเถอะ ผู้ชายเลือดเย็นที่ไม่เคยเห็นคุณค่าภรรยาของตัวเอง ผมไม่มีค่าให้คุณมาเสียเวลาด้วย คุณกับลูก ๆ ควรหาผู้ชายที่ไว้ใจได้และลืมผมไปซะ” เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองทันทีที่เขาพูดจบ ดวงตาของเธอแดงก่ำ ก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างแรงเพื่อเรียกสติ “คุณรู้หรือเปล่าว่ากำลังพูดพล่ามอะไรอยู่? เจเรมี่ วิทแมน จนถึงวันนี้คุณก็ยังพยายามที่จะทำร้ายจิตใจฉันอีกงั้นเหรอ? ตลอดชีวิตของฉัน นอกจากคุณแล้วฉันจะตกหลุมรักใครได้อีก?! คุณบอกฉันสิว่าฉันควรทำยังไงเพื่อให้ลืมคุณไปได้จริง ๆ คุณบอกฉันสิ!” เมเดลีนตะโกนในขณะที่รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ เธอรู้สึกราวกับมีมดเป็นล้านตัวกำลังกัดกินหัวใจของตัวเองช้า ๆ เจเรมี่ปิดหน้าตัวเอง เขารู้สึกอับอายที่ต้องเผชิญหน้ากับเมเดลีนหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ เมเดลีนจับจ้องไปที่ชายตรง