Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

บทที่ 118

เจนสันมักจะมีท่าทางเย็นชาเสมอ เมื่อจู่ ๆ เขาก็ยิ้มขึ้นมา มันจึงดูเหมือนกับดอกไม้ที่บานในฤดูใบไม้ผลิ ที่ซึ่งมีสีสันมากมายกระจายออกมา รอยยิ้มของเขาสวยจนสีสันรอบข้างหม่นหมองลงไปเลย ในที่สุด เจย์ก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มของเจนสัน ภายใต้ท่าทางดุ ๆ นั้นคือความอ่อนโยน "ลบความทรงจำนี้ของลูกเดี๋ยวนี้เลย" เจนสันพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ในที่สุด ราตรีก็มาถึง ด้วยความต้องการอาหารแบบแปลก ๆ ของเจนสัน ทำให้เจย์ตัดสินใจพาเด็ก ๆ กลับบ้าน ในทันใดนั้น เจนสันก็แหกกฏของตัวเองแล้วกล่าว "คุณพ่อ เราไปกินข้างนอกกันเถอะ" เจย์ชะงัก "ได้เหรอ?" เจนสันหน้าบูดแล้วพยักหน้าเล็กน้อย อารมณ์ของเจนสันนั้นสะอาดและสงบเสมอ ทุกคำพูดของเขาผ่านการพิจารณามาหมดแล้ว เจย์แปลกใจและตื่นเต้นไปด้วย "เจนสัน เมื่อไหร่ที่ลูกชนะความกลัวการทานอาหารข้างนอกกัน?" เจนสันเงยคอ 45 องศาขึ้นฟ้า "คุณแม่บอกว่าผู้กล้าหาญย่อมไร้ความกลัว นักเดินทางนั้นไร้ขอบเขต และผู้มีปัญญาก็ไร้ความวิตก" เจย์เลิกคิ้ว คนโง่และป่าเถื่อนแบบโรสสามารถมอบความรู้แบบนี้ให้เจนสันได้? เจย์โทรหาแผนกอาหารและโภชนาการของแกรนด์เอเซีย เพื่อจองที่และเตรียมตัวเด็ก ๆ ในเวลาเดียวกัน น

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.