บทที่ 605

วันต่อมา กว่าโรลชูวจะตื่นก็เกือบเที่ยงวันแล้ว เสียงหัวเราะสนุกสนานดังขึ้นมาจากชั้นล่างจนต้องขมวดคิ้วสงสัย ขาเรียวสาวเท้าเดินตามเสียงหัวเราะไปยังหน้าประตูห้องครัว ซึ่งภายในห้องนั้นปรากฏร่างของป้าวู และหมิง เสี่ยวเซียว ที่กำลังพูดคุยกันอย่างอรรถรส พอเด็กสาวสังเกตเห็นเธอที่ยืนอยู่ ก็หยุดคุยแล้วหันมาทักทายกันด้วยรอยยิ้มกว้างทันที “พี่สะใภ้” เสียงเรียกนั้นทำให้ป้าแม่บ้านเองก็หันมามองเช่นกัน ป้าวูยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นใบหน้าสวยที่คุ้นเคย “คุณผู้หญิง ตื่นแล้วเหรอคะ? คุณหิวหรือเปล่า?” โรลชูวเดินเข้าไปคนทั้งคู่พร้อมส่วยหน้าน้อย ๆ “ยังค่ะ ฉันยังไม่หิวเลย” ตอบพลางเบนสายตาไปยังเกี๊ยวสีสวยนุ่มที่ถูกจัดปั้นไว้อยู่บนถาดตรงเค้าเตอร์ครัว ก่อนจะเลิกคิ้วถามอย่างประหลาดใจ “เราจะได้ทานเกี๊ยวเป็นมื้อเที่ยงใช่ไหมคะ?” “ใช่แล้วค่ะ” คุณป้าพยักหน้าอมยิ้ม “เสี่ยวเซียวอยากทำเกี๊ยวให้นายน้อยน่ะค่ะ เราเลยทำเผื่อให้ทุกคนได้ทานไปด้วยเลย” โรลชูวพยักหน้าเข้าใจ แล้วหันไปยิ้มให้เสี่ยวเซียว “เสี่ยวเซียว เธอเป็นแขกของเรา ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ” เด็กสาวส่ายหัว “ฉันอยากทำเองค่ะ พี่ชินจินชอบกินเกี๊ยวกุ้งที่ฉันทำ