บทที่ 552

… “ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?” เมื่อเฉินตงหายลับไปจากสายตา โรลชูวก็เอ่ยถามทันควัน คนคนนั้นไม่ใช่แค่มาเพื่อทำธุระเพียงอย่างเดียว แต่ยังแสดงออกถึงการเคารพให้เกียรติชินจินอีกด้วย “ตาแก่ส่งเขามาเพื่อพา ลู เฉินซี กลับไป” คิ้วหนาขมวดพันกันเป็นปม พร้อมบรรยายที่ตึงเครียด มือหนากระชับแรงที่หัวไหล่บางมากขึ้น จนร่างเล็กรู้สึกได้ นัยน์ตากลมมองไปยังมือที่หัวไหล่ตนแล้วเม้มปากคิด “คุณไม่ชอบ เฉินตงใช่ไหม?” “แล้วทำไมผมถึงต้องชอบหมอนั่น” เสียงเข้มโต้กลับ พลางพูดต่อ “เขาไม่ได้เป็นมิตรอย่างที่เห็นหรอกนะ” โรลชูวแย้งตอบ “แต่เขาดูต่างจากเฉินซีมากเลยนะ” คนหนึ่งดูขรึมนิ่งโตเป็นผู้ใหญ่ แต่อีกคนกลับเที่ยวเล่นไปทั่วไม่สนโลก สองคนนั้นมีบุคลิกที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง “อืม” ลู ชินจินตอบอืมกลับไปเบา เชิงไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดเรื่องสองพี่น้องนั่นอีก เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแทน “กลับบ้านกันเถอะ” “กลับบ้านเหรอ?” หญิงสาวส่ายหน้า “ฉันต้องกลับไปทำงานนอกเวลาที่บริษัทต่ออีก” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ทว่าไม่ได้เอ่ยแย้งขัด มือหนาปลดจากไหล่บางขึ้นไปลูบกลุ่มผมนิ่มเบา ๆ “โอเค งั้นเดี๋ยวผมขับไปส่งคุณที่บริษัทเอง” “ได้เลย”