บทที่ 373

ทัง โรลชูว ที่นั่งอยู่บนโซฟา เธอหันไปมอง ซอง อันยี ที่กำลังค่อย ๆ รินน้ำใส่แก้ว อย่างช้า ๆ ซอง อันยี ดูปกติ ดูเหมือนเธอไม่ได้มีอะไรผิดปกติ แต่ในความจริงเธอดูปกติจนเกินไป ทัง โรลชูว กังวลมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอรู้จักกับอันยีมาหลายปีแล้ว และรู้ว่ายิ่งเธอเสียใจมากเท่าไหร่ เธอก็จะทำตัวปกติมากเท่านั้น เธอต้องการที่จะอดทนกับมัน เพื่อไม่ให้เป็นภาระคนอื่น ซอง อันยี เดินไปกลับมาพร้อมแก้วน้ำ เธอวางแก้วหนึ่งไว้ให้โรลชูว "แกมาที่นี่ทำไม?" ซอง อันยี ยิ้มและถาม "หลี่ น่า มาบอกว่าวันนี้แกไม่ไปทำงาน แล้วก็ติดต่อแกไม่ได้ด้วย ฉันกังวลก็เลยมาที่นี่" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซอง อันยี ก็ยืนขึ้น “บ้าเอ้ย ฉันลืมไปทำงาน” ขณะที่เธอพูด เธอก็รีบเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ทัง โรลชูว มองตามเธอไป เมื่อเธอเดินไปถึงประตูห้อง ทัง โรลชูว ก็ตะโกนออกมาว่า "อันยี ร้องออกมาเถอะ อย่าฝืนตัวเองเลย" เมื่อได้ยินแบบนั้น ซอง อันยี ก็หยุดเดิน และตอบว่า "ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่" พูดจบ เธอก็เดินเข้าไปในห้อง เมื่อได้ยินคำตอบ ทัง โรลชูว ก็ถอนหายใจหนัก เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรทำยังไง ซอง อันยี ปิดประตูอย่างแน่นหนาทันทีที่