บทที่ 333

“ไม่จำเป็นสักนิด” ซอง อันยี ขยำกระดาษทิชชูเป็นลูกบอลก่อนจะโยนไปลงถังขยะ แล้วจึงหันไปหยิบเพิ่มอีกสองสามแผ่นพันไปบนแผลของเธอ “เห็นมั้ย? ฉันทำแผลให้มันแล้วเรียบร้อย” เธอโบกมือของเธอ ทัง โรลชูวถึงกับพูดไม่ออก เมื่อเห็นเลือดซึมผ่านกระดาษทิชชู สีหน้าของ ทัง โรงชูวเข้มขึ้น เธอพูดออกมาอย่างจริงจัง “อันยี ฟังฉันนะ ทำตัวให้ว่าง่ายแล้วไปให้พยาบาลช่วยทำแผลของเธอซะ” น้ำเสียงที่จริงจังของเธอแสดงถึงการยืนกรานอย่างหนักแน่น “ฉัน…” ก่อนที่ ซอง อันยีจะได้ พูดอะไรก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงอันคุ้นเคย “พี่สะใภ้ ผมมาเยี่ยมคุณ ขอเข้าไปได้หรือเปล่า?” มันคือเสียงของ เซิน โมเฟย “ได้สิ” ทัง โรลชูว ส่งเสียงตอบรับกลับไป พร้อมกับแอบเหลือบมองไปทาง ซอง อันยี และพบว่าเธอก้มหน้าลง ใบหน้าของเธอซีด ไม่สามารถบอกได้เลยว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร ณ ขณะนั้น ทัง โรลชูว เบิกตากว้างอย่างครุ่นคิด เซิน โมเฟย เปิดประตูและเดินเข้ามา และเมื่อสายตาของเขาสังเกตเห็นแผ่นหลังบอบบาง เขาก็นิ่งงันไปชั่วขณะ แต่เขาก็รีบดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว เขายิ้มกว้างพร้อมถาม ทัง โรลชูว “พี่สะใภ้ พี่ใหญ่แวะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณบ้าง