บทที่ 293

อากาศทางใต้แปรปรวนอย่างมาก เดี๋ยวท้องฟ้าสดใส ปลอดโปร่งเผลออีกแปบไม่นานฝนก็อาจเทลงมาได้ ทัง โรลชูว นั่งอยู่ริมหน้าต่างในคาเฟ่แห่งหนึ่ง มองออกไปด้านนอกยังผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างรีบร้อน สายตาของเธออบอุ่นและมุ่งมั่น “ก๊อก ก๊อก!” เสียงที่ดังขึ้นฉับพลันทำลายความสงบสุขของเธอ เธอหันกลับไปมอง และก็ได้เจอกับใครบางคนที่สวมหมวกและใส่หน้ากากปิดปาก ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะคลี่ยิ้มอันสดใสออกมา “คุณเหยียน” เพียงไม่กี่นาทีหลังเครื่องลงจอด เธอได้รับโทรศัพท์จากผู้ช่วยของเขา บอกกับเธอว่าเขาต้องการพบเธอ ทัง โรลชูว ไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย เธอรีบตอบตกลงที่จะพบกับคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ “พี่สะใภ้ คุณทำตัวสบาย ๆ เกินไปหรือเปล่า” เมื่อ ลู เซียวเหยา ได้ยินว่าเธอตกลงที่จะพบกับชายคนนั้นเขาอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา เขาพูดขึ้นว่า “ลองคิดดูสิ ว่าถ้าพี่ใหญ่รู้เรื่องนี้เข้าจะเป็นยังไง” ทัง โรลชูว มองไปทางเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ ก็ถ้าคุณไม่บอก ฉันไม่บอก ใครจะรู้ได้ล่ะ?” ลู เซียวเหยา ไม่ได้พูดอะไรอีก ใช่ เขาจะไม่บอกหรอก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเหล่าบอดี้การ์ดด้านหลังที่คอยคุ้มกันพวกเขาอย่า