บทที่ 658 กลับไปทางใต้

“ถ้ามันเป็นอย่างนี้แล้ว ก็แล้วแต่แกเลย! ตอนนี้แกโตเป็นสาวแล้ว ถึงเวลาที่แกจะต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง “ความหวังเดียวของพ่อคือการที่แกยังจำได้ว่าวันนี้แกยังมีบ้านนี้อยู่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พ่อกับพี่ชายของแกจะคอยปกป้องแกเสมอ แกเข้าใจไหม?" น้ำตาของเจเน็ตไหลอาบแก้มอย่างเงียบ ๆ เธอฝังศีรษะของเธอลงไปในอ้อมกอดของพ่อ เธอคร่ำครวญและพยักหน้า “หนูเข้าใจค่ะ" คุณพ่อแฮนค็อกรู้สึกมั่นใจเล็กน้อยจึงตบไหล่เธอเบา ๆ ราวกับปลอบประโลมเด็กน้อย เขาพูดเบา ๆ “ร้องไห้ออกมา แกจะรู้สึกดีขึ้น หลังจากที่ได้ร้องมันออกมา” ทั้งคู่คุยกันอยู่ในห้องเป็นเวลานาน การสนทนาจบลง หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ดวงตาของเจเน็ตเป็นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเธอเดินลงบันไดมา แต่เห็นได้ชัดว่าเธอมีอารมณ์ที่สดใส เลียมรอเธออยู่ที่ชั้นล่าง เขาเดินเข้ามาหาเธอ ขณะที่เธอเดินลงมา “เป็นยังไงบ้าง?” เขายกแขนขึ้นเพื่อจับมือเธอ แล้วดึงเธอไปที่ห้องของพวกเขา เจเน็ตพยักหน้าและตอบด้วยรอยยิ้มว่า “เรากลับมาดีกันแล้ว” เลียมเลิกคิ้ว ริมฝีปากของเธอเจเน็ตตามมาด้วยรอยยิ้ม “พ่อยังคงรักเราอย่างมาก เลียม อย่าไปยุ่งกับเขาอีก เขา...” ทั้งคู่ได้เข้ามาในห้