บทที่ 569 สวนสนุกสำหรับเด็ก

“พี่เอลซ่า ฉะ ฉันอยากกลับแล้ว” เจด้าร้องไห้เบา ๆ กับพี่เอลซ่า พี่เอลซ่าไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แต่รู้ว่าความตึงเครียดมันเพิ่มสูงขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่บูดบึ้ง เธอจึงพยักหน้า “ตกลง พี่จะพาเธอกลับ” จากนั้นเธอก็พยักหน้าให้โจเอลอย่างสุภาพ “นายน้อยฟอสเตอร์ เราจะกลับเดี๋ยวนี้” โจเอลไม่ตอบ ราวกับว่าพวกเขามองไม่เห็นจนถึงตอนนี้ ในที่สุด พี่เอลซ่าก็คว้าแขนเจด้าแล้วเดินออกไป ลูซี่ก้มศีรษะต่ำ และเธอยกมันขึ้นเมื่อพวกเขาจากไปแล้ว ด้วยดวงตาที่ซับซ้อน เธอเหลือบมองโจเอลและถอนหายใจ “เฮ้อ คุณบอกว่าคุณจะ...” จากนั้นเธอก็หยุดชั่วคราว เมื่อหาคำพูดที่เหมาะสมไม่ได้ ลูซี่หมดหนทาง ผู้ชายคนนี้เขาไม่รู้สึกหรือว่าชินกับการที่บ่ายเบี่ยงปัญหาของผู้หญิงของเขามาที่เธอแทน โจเอลมองด้วยความสงสัยและตอบด้วยน้ำเสียงขรึม ๆ “อะไรนะ คุณมีความเห็นว่าอะไรนะ?” ลูซี่พูดไม่ออก เธอสามารถพูดอะไรได้บ้าง? เธอกล้าพูดอะไรไหมล่ะ? เมื่อไม่มีอะไรจะถามเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอมีความกล้าที่จะต่อสู้กับเขา แต่ตอนนี้อาชีพของเธอและชีวิตของแม่อยู่ในมือของเขาแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะกล้าตอกหน้าเขาได้ ในที่สุด ลูซี่ก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้