บทที่ 3 คุณแพ้อีกครั้ง

เมื่อเนลล์ เห็นท่าทางอ่อนแอและทำอะไรไม่ถูกของ เซรีนเธอก็รู้สึกรังเกียจอย่างมาก เธอสบัดออกจากการเกาะกุมอย่างเย็นชา “อย่าแตะต้องตัวฉัน!” เนลล์ ไม่ได้ใช้กำลังมากนัก แต่จู่ ๆ เซลีนก็สะดุดล้มลงกับพื้นพร้อมกับเสียงกรีดร้อง “เซลีน!” เจสัน พุ่งไปข้างหน้าเหมือนอย่ารวดเร็วเพื่อช่วยเธอ เขาตะคอกใส่ เนลล์ ด้วยความโกรธ “เนลล์! คุณกำลังทำอะไร?" “ฉันไม่ได้…” การแสดงออกของเนลล์ เปลี่ยนไปเมื่อเธอพยายามอธิบายตัวเองโดยไม่รู้ตัว แต่เซลีน ขัดจังหวะเธอ “เจสัน อย่าโทษเนลล์ ฉันเป็นคนที่ล่อลวงคุณ ไม่เป็นไรหรอก แม้ว่าเธอจะผลักฉัน ตะโกนใส่ฉันหรือทุบตีฉัน เธอทำสิ่งถูกต้อง" ตาของเนลล์ ขยายออกกว้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองดวงตาที่ผิดหวังของเจสัน “ผมไม่คิดว่าคุณจะเป็นแบบนี้ นี่เป็นความผิดของผมดังนั้นคุณควรทำผมสิ ผมทำให้คุณโกรธ! ทำไมคุณถึงลงไม้ลงมือกับเซลีน?” เนลล์ เปิดปากของเธอ แต่จู่ๆคำอธิบายของเธอก็จุกในลำคอราวกับว่ามีหนามทิ่มแทงเธอ “คุณคิดว่า…ฉันผลักเธอเหรอ?” “คุณคิดว่าผมเข้าใจผิดกับสิ่งที่เห็นด้วยตาตัวเองหรือเปล่า? ผมคิดเสมอว่าคุณเป็นคนใจแข็ง แต่คุณก็ยังใจดี วันนี้ผมรู้ว่าคุณโหดเหี้ยมและอาฆาตแค้น ผมมองคุณผิดมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา!” เนลล์ ยืนนิ่งไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเองได้ยิน เธอหันไปมองเซลีน ซึ่งดวงตาฉายแววอาฆาตพยาบาทและจองหอง หัวใจของเธอค่อย ๆ เอ่อล้นด้วยความหนาวเย็น จากนั้นเธอก็หัวเราะขึ้น รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความประชดประชัน “เจสัน มอร์ตัน วันนี้ฉันก็รู้เลยว่าคุณโง่แค่ไหน!” "คุณพูดอะไร?" "ไม่เป็นไร คุณสองคนรักกันไม่ใช่หรอ? ได้เลย! ฉันจะอวยพรให้คุณ แม้ว่าคุณจะทำความสะอาดมันก็ไม่มีใครกินจากชามที่เต็มไปด้วยขยะมาก่อนใช่มั้ย? สีหน้าของของเจสัน เปลี่ยนไป เขาไม่คาดคิดว่าผู้หญิงที่ไม่แยแสและได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดีคนนี้จะใช้คำหยาบคายเช่นนี้ ใบหน้าของเขามืดลง “เนลล์! มันจะมากเกินไปแล้วนะ!” เนลล์ หัวเราะเยาะเขา รอยยิ้มของเธอช่างหนาวเหน็บ เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดจุดที่เซลีนสัมผัสและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้กังวล "ก็ได้! ฉันไม่อยากมาเวลาเสียที่นี่กับคุณ จากนี้ไปโปรดเอานกน้อยตัวนี้ไปไว้ข้าง ๆ คุณและให้พ้นสายตาของฉัน! ขอให้ทั้งโชคดี…” ดวงตาของเธอร้อนผ่าว ขณะที่การเยาะเย้ยเยือกเย็นฉายประกายในพวกเขาและเธอก็หัวเราะ “... ขอให้ผีเน่ากับโลงผุมีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป!” จากนั้นเธอก็หันหลังกลับไปและจากไปโดยไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้พูด เจสันเต็มไปด้วยความโกรธ “คุณพูดอะไร? หยุดตรงนั้น…” “เจสัน…” ทันใดนั้นมือเล็กก็คว้าแขนของเขาไว้ เซลีน หน้าซีดขาวกำที่ช่วงท้องของเธอ “เจสันฉันปวดท้อง” การแสดงออกของเจสันเปลี่ยนไป “เซลีนเป็นอะไรไป?” “ฉันไม่รู้…” เลือดสีแดงเข้มพาดลงมาที่ขาของเซลีน ดวงตาของเจสันเบิกกว้างและเขาสั่นอย่างรุนแรง “ไม่ต้องกลัวฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลทันที” … เจสัน อุ้มเซลีน ไปโรงพยาบาล เนลล์นั่งอยู่ในรถของเธอและดูว่ารถของพวกเขาออกไปแล้ว เธอยิ้มอย่างประชดประชัน แทนที่จะกลับบ้าน เธอกลับขับรถไปที่โรงแรมลินด์เซย์ บนชั้นแรกของโรงแรมมีบาร์ขนาดใหญ่ ห้องโถงเต็มไปด้วยผู้คนที่ดื่มด่ำกับความหรูหรา เธอยืนพิงเคาน์เตอร์และกระดกกระจกหลังกระจก เธอไม่ใช่คนที่ชอบจมความทุกข์ในแอลกอฮอล์ แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรนอกจากแอลกอฮอล์จะทำให้ความเจ็บปวดที่รู้สึกอยู่ข้างในชาได้ชั่วคราว เธอสามารถแสร้งทำเป็นไร้ความปรานีและมั่นใจต่อหน้าเจสัน และ เซลีน อย่างไรก็ตามมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าหัวใจของเธอเป็นอย่างไร หกปีที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาหายไปกับคำโกหกเพียงครั้งเดียว ในขณะที่เธอตั้งใจจะโตไปพร้อมกับเขา เขาก็ไปกับผู้หญิงอีกคน แค่คิดถึงมันก็น่าตลกดีนะ! เนลล์ยกถ้วยขึ้นแล้วรินให้ตัวเองอีกแก้ว เธอเป็นนักดื่มที่ดีมาโดยตลอด ถึงตอนนี้เธอจะเมานิดหน่อย จู่ๆโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็สั่น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยดวงตาที่มัวหมองและรับสาย "นี่คือใคร?" “พี่ คุณแพ้อีกแล้ว!” มันคือเซลีน เจนนิงส์ ริมฝีปากของเนลล์ ขบขันอย่างเยาะเย้ย “คุณโทรหาฉันเพื่อบอกว่าคุณภูมิใจแค่ไหน?” เซลีน หัวเราะด้วยความพึงพอใจ “พี่รู้ไหมว่า ฉันท้อง?” สีหน้าของเนลล์ จมลง เธอมองไปที่ผู้คนบนฟลอร์เต้นรำและพูดอย่างเย็นชาว่า “ทำไมคุณถึงบอกฉันล่ะ? ฉันไม่ใช่คนที่คุณจะหลอก” “เด็กคนนี้เป็นลูกของเจสัน เขาบอกฉันว่าเขาจะแต่งงานกับฉันทันที คุณอยู่กับเขามาหกปีแล้ว แต่เขาไม่เคยสัมผัสคุณมาก่อน หากคุณต้องการป็นคนที่ดีกว่านี้ คุณสามารถพูดได้ว่าเขามีเพียงความรักที่เรียบต่อคุณ แต่ถ้าพูดตรงไปตรงมานั่นเป็นเพียงเพราะคุณไม่ตอบสนองความต้องการของเขา เพียงแค่สายตาของคุณก็ทำให้ฉันรู้สึกคลื่นไส้” มือของเนลล์ กำหมัดแน่น "เธอรู้รึเปล่า? ตราบใดที่เรายังอยู่ด้วยกันเราจะทำทุกวัน เขาบอกว่าเขาไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขกับใครเท่าที่ทำกับฉัน เขาบอกว่าคุณนิ่งเหมือนศพไม่น่าสนใจเลย. “ผู้หญิงคนอื่น ๆ รู้วิธีที่จะรับใช้ผู้ชายอย่างอ่อนโยนและมีเหตุผล แต่ถ้าคุณลอกกายออก คุณก็เป็นผู้ชาย! ไม่ได้แตกต่างอะไรระหว่างอยู่กับคุณและการเป็นเกย์” เนลล์ กำหมัดแน่น ราวกับว่าหัวใจของเธอถูกดึงออกจากกัน ความเจ็บปวดทรมานมาก เธอหายใจเข้าลึก ๆ และเย้ยหยัน “เซลีน เจนนิงส์ นี่ฉันคิดว่าจู่ ๆ เธอก็มีตำแหน่งสูงส่ง นั่นคือทั้งหมดที่คุณต้องการจะพูดหรือไม่” “พี่ คุณบอกฉันได้นะว่าคุณโกรธ ฉันจะไม่หัวเราะเยาะคุณ” “ทำไมฉันต้องโกรธ? ท้ายที่สุดเธอก็เป็นคนที่เก็บขยะที่ฉันทิ้ง ราวกับเป็นสมบัติ ผ้าที่ฉันใช้เช็ดของแล้ว มัยยังคงมีกลิ่นเหม็นถึงแม้ว่าจะซักแล้วก็ตาม เธอไม่รู้สึกรังเกียจเมื่อเธอใช้มันด้วยเหรอ?” "แก!" "อย่างไรก็ตาม! ฉันไม่มีเวลาคุยเรื่องไร้สาระกับคุณ ฉันเตือนคุณแล้ว อย่ายั่วโมโหฉันอีก คุณไม่สามารถจ่ายผลที่ตามมาของการทำให้ฉันโกรธได้!” จากนั้นเธอก็วางสาย หัวใจของเธอไม่เจ็บปวด แม้ว่าเธอจะไม่ยอมรับด้วยวาจา แต่คำพูดของเซลีน ก็ทิ่มแทงใจเธออย่างไม่ต้องสงสัย เธอยังจำสิ่งที่เจสันพูดตอนที่เขากำลังจีบเธอ เขาบอกว่าเขาชอบที่เธอใสสะอาดแค่ไหน เขาชอบความเย็นชาและเฉยเมยของเธอซึ่งเปรียบเสมือนดอกไม้บนภูเขาหิมะที่สามารถมองได้จากระยะไกลเท่านั้นและไม่แปดเปื้อน มันทำให้คนอื่นอยากปกป้องเธอ ความรักที่ดีที่สุดควรสงบสุข แยกออกจากความรักทางจิตวิญญาณของเนื้อหนังมันเป็นความรักที่บริสุทธิ์ที่สุด อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือเขาแอบหักหลังฉันไปคบหากับเซลีน และตอนนี้พวกเขาก็มีลูกด้วยกัน ความรู้สึกประชดประชันเกิดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอ เธอยกมือขึ้นปิดหน้าขณะที่เริ่มแสบตา อยู่ ๆ ก็มีคนยื่นมือมาแตะไหล่ของเธอ “โย่! คุณเป็นลูกสาวคนโตของครอบครัวเจนนิงส์ ไม่ใช่หรือ ทำไมคุณมาที่นี่คนเดียวในตอนดึก ๆ แบบนี้? คุณกำลังทำงานอยู่หรือป่าว?” เนลล์ หันกลับไปเห็นเด็กสาวหลายคนแต่งตัวยั่วยุนั่น เฮลเลน มอร์ตัน น้องสาวของเจสัน มอร์ตัน