บทที่ 327 คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ

ทันใดนั้น มาม่าลินด์บลูมก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องในมือ “ท่านผู้หญิง พบแล้วค่ะ” เธอยื่นกล่องให้ท่านผู้หญิงด้วยรอยยิ้ม เธอเหลือบไปเห็นกล่องไม้จันทร์สีน้ำตาลเข้มแกะสลักด้วยลวดลายที่ซับซ้อน เธอมองแว๊บแรกก็สามารถบอกได้เลยว่ามันต้องมีค่ามาก ท่านผู้หญิงเปิดกล่องซึ่งเผยให้เห็นผ้าไหมสีอำพัน ที่วางอยู่ด้านบนนั้นเป็นสร้อยคอไพลินที่ดูน่าเอ็นดู เมื่อกะพริบตา ใบหน้าของเนลล์ก็ซีดเผือดลง นี่เป็นเพราะการออกแบบของสร้อยคอดูคุ้นตาด้วย มันดูเหมือน... ท่านผู้หญิงหยิบสร้อยขึ้นมาพลางรำพึงรำพัน “นี่ก็เมื่อนานมาแล้ว ฉันยังสาวเมื่อคุณปู่ของคุณได้ซื้อสิ่งนี้มาจากพ่อค้าของเก่า เราไม่ได้รู้จักกันเป็นเวลานานมาก แต่เขาก็ให้สร้อยเส้นนี้กับฉันเป็นของขวัญวันหมั้นของเรา” “เนลลี่ หนูเป็นเด็กดี ฉันไม่มีอะไรจะให้หนูนอกเสียจากสร้อยคอเส้นนี้ ฉันหวังว่าหนูและกิดเดียนจะเหมือนเรา เพื่อเข้ากันได้ดี สวยงาม และใช้ชีวิตที่สงบสุขอยู่ด้วยกัน” เพราะการขมวดคิ้วทำให้เนลล์ไม่ได้แสดงความดีใจออกมา ความจริงเธอหลงอยู่ในความคิดของเธอ เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ท่านผู้หญิงแปลกใจและพูดเสียงดังขึ้น “เนลลี่” เนลล์ได้สติกลับม