บทที่ 1075 ไม่โกรธอีกต่อไปแล้ว

กิดเดียนหัวเราะแก้เขิน เมื่อมองลิซซี่ เนลล์จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ที่ประเทศจีนเป็นยังไงบ้าง? หนูเป็นเด็กดีหรือเปล่าจ๊ะ?” ลิซซี่พยักหน้าด้วยท่าทางจริงจัง เธอจึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “พวกเราคิดถึงคุณแม่ค่ะ เมื่อไหร่คุณแม่จะกลับมาล่ะคะ?” หัวใจของเนลล์อ่อนยวบ เพียงแค่มองดวงตาที่แฝงไปด้วยแววตาที่โศกเศร้าและอ่อนไหว เนลล์จึงรีบปลอบเธอ “คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับวันพรุ่งนี้ค่ะ หนูสองคนเป็นเด็กดีนะ อย่าซนจนทำให้คุณปู่คุณย่าโมโห เข้าใจไหมคะ?” ลิซซี่พยักหน้ารับอย่างหนักแน่นอีกครั้ง คราวนี้เป็นหนูน้อยวีมอนด์ที่โผล่ใบหน้าน่ารักเข้ามาพร้อมกับดวงตาสีดำสดใส เขาถือหุ่นยนต์มาด้วย แล้วอวดหุ่นยนต์กับเนลล์ “คุณแม่ ดูสิฮะ ผมต่อหุ่นยนต์ตัวเองนี้เอง ผมจะให้คุณแม่ตอนที่คุณแม่กลับมาครับ” เนลล์มองดูเขา วีมอนด์คงจะสืบทอดความอัจฉริยะมาจากกิดเดียน แม้เขาจะอายุเพียงห้าขวบ เขาสามารถทำอะไรหลาย ๆ อย่างได้ด้วยตัวเอง รวมถึงออกแบบหุ่นยนต์ตัวนี้ด้วย วีมอนด์ตัวน้อยมีความสนใจและมีพรสวรรค์ทางด้านนี้มาก บางทีสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมายังทำให้ผู้ใหญ่รู้สึกละอายใจตัวเอง เนลล์มองดูลูกทั้งสองคนของเธอแล้วก็รู้สึกมีความสุ