บทที่ 1045 ซื้อของขวัญ

กิดเดียนกล่าวอย่างนอบน้อม “ไม่เป็นไรครับ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าคุณแม่มีความสุข เนลล์ก็มีความสุขไปด้วย และเนลล์ก็เป็นความสุขของผมเหมือนกัน” เขาโปรยอาหารเม็ดลงบนพื้น เงียบ ๆ เคธี่ยิ้มให้กับคำพูดของเขา ในคืนนั้นเอง ฌอนนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงเพราะนอนไม่หลับ กว่าสามสิบปีแล้วนับตั้งแต่ที่เขาหนีออกจากบ้านตั้งแต่อายุได้สิบขวบเพื่อมาอาศัยอยู่ในทะเลทราย ตอนนี้มันกลายเป็นบ้านของเขาไปเสียแล้ว จะให้อยู่ ๆ ก็จากไปจึงเป็นเรื่องท้าทาย แต่ทว่าข้อเสนอที่กิดเดียนยื่นมาช่างล่อใจเสียเหลือเกิน ไม่ต้องพูดถึงเคธี่... เฮ้อ เขาคงปล่อยให้เคธี่ไปประเทศจีนตามลำพังไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธออยู่กับเขา ร่างกายของเธอยังไม่หายดีนัก ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะพูดคุยกับผู้คนได้คล่องขึ้น ทว่าอารมณ์ของเธอยังไม่คงที่ ยังคงมีอาการวิตกกังวลโดยไม่รู้ตัวเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คนมาก ๆ ในตอนนี้เคธี่ไม่ไว้ใจใครนอกจากเขา เพียงแค่คิดฌอนก็ยังรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา ในเช้าวันรุ่งขึ้น ฌอนเดินออกมาด้วยดวงตาคล้ำเป็นแพนด้าแล้วส่งสายตามองไปยังกิดเดียนทันทีเมื่อเห็นเขา “ลุงจะไปประเทศจีนกับคุณ” ในตอนนั้นเอ