Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

บทที่ 678

เซย์นทรุดตัวลงบนพื้นหญ้าและตบหน้าตัวเองอย่างแรง เขารู้สึกผิดและโทษตัวเองในสิ่งที่เกิดขึ้นกับโจเซฟิน อย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ ได้มาถึงจุดที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว แม้ว่าเขาจะต้องการทำมันก็ตาม สิ่งที่เหลืออยู่คือความเศร้าและความเสียใจไม่รู้จบ เมื่อแองเจลีนกลับมาที่ห้องของเธอ เธอกลับไม่เจอเจย์ แองเจลีนออกตามหาบริเวณบ้านไปทั่วเป็นเวลานาน ก่อนที่เธอจะพบว่าเขาอยู่ในห้องทำงานกับคุณปู่ของเธอที่มีการพูดคุยเป็นการส่วนตัวกันอยู่ แองเจลีนนั่งที่บันไดใกล้ห้องทำงานและเอาแก้มวางบนฝ่ามือของตัวอย่างเงียบ ๆ เพื่อรอให้เจย์ออกมา ภายในห้องทำงาน ท่านปู่เซเวียร์และเจย์พูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะทำงาน มีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนนั้นและปากกาหมึกซึมอยู่ในมือของท่านปู่เซเวียร์ “ท่านปู่เซเวียร์ คุณคงมีบางอย่างที่อยากจะบอกผมตั้งแต่คุณเรียกผมมาที่เมืองนางแอ่นใช่ไหมครับ?” เจย์ถามขึ้นมา ท่านปู่เซเวียร์พยักหน้า “ไม่มีอะไรปิดบังนายได้เลยนะ” สายตาของชายชราเลื่อนไปที่ขาของเจย์และสายตาที่น่าสงสารก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา “นายพอจะเดาได้ไหมว่าใครทำแบบนั้นกับขาของนาย?” เจย์ส่ายหัว “ในช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา มีหลายสิ่ง

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.