Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

บทที่ 232

มันจะเป็นการนอนที่คับแคบถ้าเจย์และเจนส์มานอนอยู่ด้วยกันทั้งคืน เจย์สูงมากกว่าหกฟุต เขาคงไม่เห็นด้วยที่จะนอนบนเตียงขนาดเด็ก “ไม่ได้หรอก” โรสปฏิเสธเขาอย่างแน่วแน่ “ที่นี่ไม่มีที่ให้นายนอนแล้ว” เจนส์ลุกขึ้นยืนและพูดกับแม่อย่างงอแงว่า “คุณแม่ครับ คุณพ่อและผมสามารถนอนบนเตียงเบียดกันได้” โรสไม่ค่อยเชื่อและมองไปที่เจย์ เจย์พยักหน้า โรสยังคงกังวล ราวกับว่าเธอเก็บอารมณ์ที่เหมือนระเบิดเวลาเดินได้ไว้ข้าง ๆ เธอ คืนนั้น ร็อบบี้แอบเข้าไปในห้องของเจนส์และเล่นของเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข พวกเขาเล่นจนหมดแรงแล้วก็ทรุดตัวลงบนเตียง ในขณะเดียวกัน เซ็ตตี้ก็นอนในห้องของร็อบบี้ ทุกอย่างเงียบสงบในคืนเดือนมืด โรสนอนอยู่บนเตียง เมื่อจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงประตูดังเอี๊ยดเปิดออก เธอคิดว่าอาจมีเด็กคนหนึ่งแอบเข้ามา แต่ในอีกไม่กี่อึดใจ เธอก็เห็นเจย์ยกผ้าห่มขึ้นมาและเดินมานอนลงข้าง ๆ เธอ “ท่านอาเรส?” โรสเด้งตัวขึ้นจากท่านอน “เตียงเล็กเกินไป ฉันเหยียดขาไม่ได้ ฉันนอนแบบนั้นไม่ได้” น้ำเสียงของเจย์ฟังดูขุ่นเคือง โรสลุกลี้ลุกลน “นายทนไม่ได้แค่คืนเดียวหรือไงกัน ท่านอาเรส?” เธอต้องรักษาความบริสุทธิ์ข

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.