Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

บทที่ 197

โรสก้มหัวของเธอ เห็นได้ชัดว่าเด็ก ๆ เป็นคนกระทำผิด แต่ทำไมเธอถึงถูกว่ากล่าวตักเตือนแทน? “ฉันผิดเอง ท่านอาเรส” เธอตอบอย่างอ่อนแรงด้วยท่าทางสุภาพ รอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเจย์ เขานึกถึงใบหน้าของแองเจลีนในวัยเยาว์เมื่อเธอถูกเตือนสติ เช่นเดียวกับที่โรสแสดงตอนนี้เธอจะก้มหัวและดูราวกับว่ามันเป็นจุดจบของโลก เธอจะฟังด้วยความกลัวและความกังวลใจเมื่อเขาตำหนิเธอ เจย์จ้องมองไปที่เด็ก ๆ ตัวน้อยและตำหนิอย่างรุนแรง “ไปเถอะ เราจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้” ร็อบบี้น้อยและเจนส์เดินตามหลังพ่อเหมือนซอมบี้เดินสองตัว ถอนหายใจอย่างหดหู่ โรสจับมือของเซ็ตตี้ที่น้ำตาไหลและเดินตามเขาไปอย่างกระสับกระส่าย เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน เจย์ก็นั่งบนโซฟาอย่างเงียบ ๆ เขาไขว้ขาเรียวยาวขณะจ้องมองไปที่เด็ก ๆ ตัวน้อยสามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าเข้ม โรสยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขา ดูเหมือนสัญญาณไร้สายที่แรงที่สุด แม่และลูกสามคนกำลังหยุดนิ่ง ก้มศีรษะและจ้องมองที่นิ้วเท้าของพวกเขา พวกเขากลัวเกินกว่าที่จะมองเข้าไปในดวงตาของเขา “เงยหน้าขึ้น” เจย์สั่งอย่างเย็นชา พวกเขาสี่คนเงยหน้าขึ้นพร้อมเพรียงกัน สายตาที่น่าสงสารของพว

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.