Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

บทที่ 146

"คุณลุง ถ้าคุณไม่ชอบนมถั่วเหลืองกับปาท่องโก๋ คุณก็ไม่ต้องกินมันสิคะ ไม่มีใครบังคับให้คุณกินมันเสียหน่อย" เสียงแผ่วเบาและน่ารักของเซ็ตตี้นั้นกลับก้องกังวาลในหูของเจย์ ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกเหมือนชีวิตเขาเริ่มไร้ความหมาย เด็กน้อยคนนี้มักต่อรองกับเขาเสมอ เจย์ขมวดคิ้วแล้วมองเซ็ตตี้น้อย "แม่ของเธอไม่สอนเหรอว่าไม่ควรพูดตอนกินข้าว?" ไม่มีใครคาดคิดว่าเซ็ตตี้จะยกหัวของเธอขึ้นมาแล้วสวนกลับ "คุณลุง งั้นทำไมคุณถึงยังไม่หยุดพูดล่ะคะ?" เจย์หมดคำพูด โรสช่วยไม่ได้ที่จะต้องจับหัวของเซ็ตตี้อย่างนุ่มนวล การกระทำของเธอมันชัดเจนว่าเธอกำลังให้กําลังใจเซ็ตตี้ ดวงตาดั่งลูกศรของเจย์พุ่งเข้าใส่โรส รอยยิ้มบนใบหน้าโรสหยุดนิ่ง เธอรีบก้มหน้าแล้วเคี้ยวปาท่องโก๋ต่อ หลังจากมื้อเช้า เจย์นั้นไม่ได้รีบไปทำงานมากนัก เขาเรียกโรสมา เสียงของเขาไม่ได้ดูกระตือรือร้นในการปรึกษา เขาแค่อยากจะบอกเธอว่าเธอต้องพาร็อบบี้น้อยกับเจนสันไปสมัครโรงเรียนอนุบาลใหม่ ข่าวนี้เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ มันทำให้โรสกระอักกระอ่วน "แล้วเซ็ตตี้ล่ะ?" โรสโพล่งออกมา มีความยินดีในสายตาของเจย์เมื่อมองไปที่โรส "ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องรับผิดชอบและเลี

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.