บทที่ 1138

เมื่อเซ็ตตี้มองราวเสื้อผ้าที่พ่อของเธอเพิ่งกวาดไป ใบหน้าน้อย ๆ ของเธอก็ฉายแววสิ้นหวัง พอคิดภาพตัวเองเดินต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นใส่เสื้อผ้าแบบเดิมแค่ต่างสีไปเรียนทุกวัน เหมือนกับว่าเธอไปเดินแฟชั่นโชว์ เซ็ตตี้ก็รู้สึกว่าตัวเองต้องดูงี่เง่าเหลือแสน เซ็ตตี้รู้สึกหมดหวัง เธอเดินไปหาพ่อ “แค่เอาสีชมพูของทุกแบบก็พอค่ะคุณพ่อ ทำไมต้องสื้นเปลืองเงินไปกับสีที่หนูไม่ชอบด้วย” เจย์ถือบัตรเงินสดแล้วบอกอย่างมีอารมณ์ “ก็มันต้องมีคนใช้เงินที่แม่ของลูกทำงานหนักหามาไง” เมื่อเธอรู้สึกได้ว่าพ่อนั้นกำลังโกรธแม่ผู้แสนบ้างานของเธออยู่ เซ็ตตี้น้อยก็หุบปากเงียบทันใด เจย์เขียนที่อยู่ให้พนักงานขายก่อนจ่ายเงินพร้อมบอกว่า “ส่งเสื้อผ้าพวกนี้ไปที่สวนบันทึกรักนะ” “ได้ค่ะ” พนักงานขายตอบด้วยรอยยิ้ม เมื่อออกมาจากร้านเสื้อผ้าเด็กแล้ว เซ็ตตี้น้อยก็เสนอว่า “เราไปที่ห้างของพวกผู้ใหญ่กันดีไหมคะ คุณพ่อ?” เจย์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า “เอาสิ” เซ็ตตี้คิดว่าบางทีเธอน่าจะเตือนพ่อให้ซื้อเสื้อผ้าให้แม่ด้วย อย่างที่เขาบอกว่าพอได้ดื่มน้ำจากบ่อ ก็อย่าลืมนึกถึงคนขุดบ่อน้ำ น่าแปลกใจที่เซ็ตตี้น้อยไม่ต้องเอ่ยปากเตือนด้วยซ้ำ เพราะ