บทที่ 98

มาเดลีนตะคอกเสียงเเข็งทันทีราวกับหุ่นเชิดที่ไม่มีสายเชิด ไม่มีสติหลงเหลือใดๆทั้งสิ้น โลกของเธอดูเหมือนจะมืดลงในทันทีและความเจ็บปวดที่รุนแรงราวกับผิวหนังของเธอกำลังลอกได้กลืนกินสติของเธอไปทั้งหมด “ไม่!” เธอรีบพุ่งเข้าไปที่เถ้าถ่านค่อยๆถูกหิมะและฝนชะล้างไปแล้ว มาเดลีนร้องไห้อย่างเสียใจ มือที่สั่นเของเธอถูกับพื้นดินที่ขรุขระอย่างหมดหวังขณะที่เธอพยายามเก็บขี้เถ้าที่เหลืออยู่ ขี้เถ้าเหล่านั้นค่อยๆถูกย้อมเป็นสีแดงจากเลือดที่ไหลออกมาจากฝ่ามือของเธอ และไม่นานนักมันก็ละลายหายไปกับสายฝนและหิมะ ความหวังอันริบหรี่เพียงอย่างเดียวของเธอก็ดับวูบลงอย่างสิ้นเชิง เธอร้องไห้และหัวเราะอย่างน่าสังเวช ดวงตาสีแดงที่เปียกชุ่มของเธอจ้องมองไปที่เจเรมี่ เธอจำเขาไม่ได้อีกต่อไป ไม่ใช่ เธอไม่เคยรู้จักเขาต่างหาก มาเดลีนกัดฟันของเธอแน่นมองไปที่ชายผู้ที่ใจเด็ดคนนั้น ดวงตาของเธอคมชัดมาก “เจเรมี่ สักวันคุณจะเสียใจ!” เมื่อเห็นการจ้องมองที่แสดงความเกลียดชังของมาเดลีนในขณะนี้ เจเรมี่หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ไม่มีคำว่า” เสียใจ “ในพจนานุกรมของผม” เขามองไปที่บอดี้การ์ดและกวักมือให้มอบขี้เถ้าของปู่ของมาเดลีนให้เข