บทที่​ 72

มาเดลีนสายตาที่พร่ามัวเห็นเพียง​รองเท้าหนังสีดำราคาแพงคู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้ ด้วยขาที่ยาว เธอเงยหน้าขึ้น และในสภาพสะลึมสะลือ​ เธอมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏ​ในสายตาก่อนที่เธอจะหมดสติไป มาเดลีนรู้สึกตัวอีกที เธอพบว่าเธอกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีเอวานั่งอยู่ข้าง​ๆ​เตียงเธอ เอวาเห็นมาเดลีนลืมตาขึ้นแต่กระนั้นเธอยังไม่หายกังวลใจ “แมดดี้ เธอไม่รู้สภาพร่างกายตัวเองเหรอ? ทำไมถึงออกไปกลางสายฝน​และทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพ​เช่นนี้?” มาเดลีนมองเห็น​เอวาน้ำตาไหลจากความเป็นห่วง​ ดวงตาของเธอเป็นสีแดงและมุมริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย “ดูสิตอนนี้ฉันตื่นขึ้นมาแล้วไง ไม่ใช่เหรอ?” มาเดลีนยิ้มสู้ สถานการณ์​ตรงหน้า เธอรู้สึกตัวลึก​ๆ​ ว่าร่างกายของเธออาจแย่ลงมากกว่าที่​เเธอคิด อีกทั้งเธอไม่ต้องการที่จะใช้สมองกับเรื่องนี้อีกต่อไป ก่อนหน้านี้เธอจำได้แม่นว่าเธอใช้ชีวิตโดยสาบานทุกอย่างกับเจเรมี่ อาจเพราะชีวิตของเธอกำลังจะจบลงในไม่ช้า ดังนั้นคำสัญญาว่าจะตายจากความตายที่น่าสยดสยองจึงกลายเป็นเรื่องตลกและน่าขบขันที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ “ใครเป็นคนพาฉันมาที่นี่?” มาเดลีนนึกถึง​เหตุการณ์​ที่เกิดขึ้นก่อนหน