บทที่ 317

แม้จะรู้สึกแปลกใจอยู่ข้างใน มาเดลีนยังคงรักษารอยยิ้มที่สง่างามและความสงบไว้อยู่ เธอยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งและแสดงใบหน้าสงสัยออกมาเล็กน้อย “ที่ร่างกายฉันมีรอยพิเศษอะไรอยู่งั้นเหรอ? ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย? ว่าแต่ คุณเห็นอะไรเหรอ?” เธอถามอย่างใจเย็น แต่การเต้นของหัวใจเริ่มตึงเครียด ดวงตาสีดำสนิทของเขาจ้องมาที่เธอก่อนที่เขาจะยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “คุณมีรอยผีเสื้อจาง ๆ ที่ข้างหลังตรงเอวด้านซ้าย” เสียงทุ้มต่ำของเขา ทำให้เกิดความอิดโรยแบบไม่เป็นทางการในช่วงเช้าของวัน “ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นปานนะ” มาเดลีนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินที่เขาตอบเธอยิ้มจาง ๆ ออกมา “มันเป็นปาน” “เป็นปานพิเศษมาก” “แล้วยังไงถึงมันจะพิเศษก็เถอะ? ฉันก็ยังวถูกพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดทอดทิ้งอยู่ดี” มาเดลีนใช้สายตาจ้องมองต่ำลงและกินอาหารเช้าอย่างเงียบ ๆ รังสีของแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างกระจกกระทบเข้ากับใบหน้างดงามของเธอ ขนตาหนาของเธอกระพือเบา ๆ พร้อมกันกับกระพริบตา ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่ไม่อาจบรรยายได้ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในดวงตาสวยงาม สำหรับเหตุผลนี้ เจเรมี่รู้สึกเห็นภาพเธอตรงนั้นมันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจอย่างหาสาเหตุไม่ได้ รอยย