บทที่ 284

“ให้เราทั้งคู่อยู่ตามลำพังเถอะ” เจเรมี่เอ่ยขัดจังหวะโรส เธอจ้องเมเรดิธที่นอนเงียบอยู่ โรสแกล้งเช็ดน้ำตาหลอก ๆ ออกจากมุมตาของเธอ “ถ้างั้นฉันจะให้นายอยู่กับเมเรดิธตามลำพังอย่าลืมดูแลเมเรดิธด้วยล่ะ เธอไม่สามารถรับเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจได้อีก” จากนั้น โรสหันหลังและออกไป ก่อนจะเดินไปที่ประตูและปิดมัน เจเรมี่เดินไปหาเมเรดิธที่นอนเงียบ ๆ อยู่บนเตียง เมเรดิธแสดงออกมาให้ดูน่าสงสาร เธอหลับตาลงเอียงคอไปอีกด้านหนึ่งเหมือนจงใจหลบหน้าเจเรมี่ “ผมได้พูดคุยกับหมอที่เก่งที่สุดที่สามารถรักษาคุณได้แล้ว ขาของคุณจะหายดีในอีกไม่นาน” เขาพูดออกมาอย่างใจเย็น “ถ้าคุณไม่อยากให้ผมอยู่ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ” เมื่อได้ยินแบบนั้น เมเรดิธจึงรีบพูดออกมาแฃะเธอไม่รอช้าที่จะคว้ามือรั้งเขาเอาไว้ “อย่าไปนะ เจเรมี่!” เธอจ้องชายคนนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักจากนั้นน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาเต็มหน้าอย่างน่าสงสาร “นี่คุณต้องเกลียดฉันมากเลย ใช่ไหม เจเรมี่? คุณไม่อยากเจอฉันอีกแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงของเธอไร้เรี่ยวเเรงและผิวของเธอซีดลง แสดงถึงว่าเธอกำลังป่วยมาก “ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ เจเรมี่ คุณไม่รู้เหรอ? ฉันสามารถท