บทที่ 235

มาเดลีนเห็นเจเรมี่ยืนลังเลอยู่พักหนึ่ง ในสองถึงสามวินาทีนั้น เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากนั้น ไม่นาน เขามองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อนก่อนจะรีบวิ่งไปหาเมเรดิธ เขาคุกเข่าลงและดึงเมเรดิธที่ดูไม่ได้สติเข้ามาในอ้อมแขนของเขา “เมอร์ เมอร์ ตื่นได้แล้ว” เขาตบแก้มเมเรดิธเบา ๆ มีความกังวลในสายตา มาเดลีนถืออาหารเช้าไว้ในมือขณะที่เธอยืนอยู่ที่ทางเข้า ขณะที่เธอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอแสยะยิ้มออกมาอย่างประชดประชัน ‘เจเรมี่ คุณนี่ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังจริง ๆ ‘คุณยังคงกังวลเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นอยู่มาก ‘แม้ว่าเธอจะทำสิ่งที่น่าสยดสยองทั้งหมดนั้น แต่เธอก็ยังคงเป็นแม่ยอดรักของคุณอยู่ดีสินะ?’ ในขณะนี้ เมเรดิธลืมตาขึ้นช้า ๆ ในอ้อมแขนของเจเรมี่ ทั้งดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอมองเขาอย่างน่าเวทนา “เจเรมี่ ฉันคิดและทำผิด ฉันรู้ข้อผิดพลาดของฉันดี ได้โปรดอย่าจากฉันไป ได้ไหม?” เมเรดิธพูดอย่างอ่อนแรงขณะที่น้ำตาเริ่มร่วงหล่นจากดวงตาของเธอ “เจเรมี่ คุณลืมไปแล้วหรือเปล่า? คุณสัญญาว่าจะดูแลฉันตลอดไป คุณบอกว่าคุณจะดีกับฉันตลอดไป ความปรารถนาเดียวในชีวิตของฉันคือการแต่งงานกับคุณและเป็นเจ้าสาวของคุ