บทที่ 1391

เมเดลีนรีบวิ่งไปยังบันไดที่พังลงมาทันที ฌอนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ได้ยินเสียงกรีดร้องบีบหัวใจของลูกสาว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปด้านใน เมเดลีนรีบวิ่งไปยังจุดที่เจเรมี่ล้มลงอย่างตื่นตระหนก เมื่อเห็นเขานอนนิ่งอยู่บนพื้น เธอก็รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างเสียดแทงเข้าไปในหัวใจ “เจเรมี่!” เมเดลีนหน้าซีดเธอรีบคุกเข่าลงประคองใบหน้าของเจเรมี่ไว้ในอ้อมแขน “เจเรมี่ ตื่นสิ เจเรมี่! อย่าทำให้ฉันกลัวสิ!” ดวงตากลมมืดหม่น มือไม้สั่นอย่างรุนแรง เธอปัดฝุ่นออกจากใบหน้าของเขา แล้วลูบคิ้วเข้มด้วยมืออันสั่นเทา จากนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาอย่างเงียบ ๆ “เจเรมี่ อย่าทำให้ฉันกลัวสิ ได้โปรด อย่าทำให้ฉันกลัวเลยนะ ถ้าไม่มีคุณฉันคงทนไม่ไหว ฉันทนไม่ได้ที่จะเสียคุณไป “เจเรมี่ ฉันเหนื่อยมากจากการเดินทางครั้งนี้ ตลอดชีวิตของฉัน ฉันแค่ต้องการให้คุณทะนุถนอมและอยู่ดูแลฉัน คุณจะปล่อยให้ฉันต้องอยู่ตามลำพังไม่ได้แล้วนะ ใช่ไหม? ได้โปรดเถอะ…” เมเดลีนกดหน้าผากของเธอแนบสนิทกับหน้าผากของเจเรมี่ “เจเรมี่…” “เกิดอะไรขึ้นเอวลีน?” ฌอนมองไปยังเจเรมี่ซึ่งนอนหมดสติอยู่บนพื้น แล้วเหลือบไปเห็นรูบันไดที่ถล่มลงมาเหน