บทที่ 1390

เธอนั่งยอง ๆ อยู่ตรงนั้น พวกเขาไม่รู้เลยว่าเธอเจออะไร แต่เอโลอิสกำลังมองดูมันด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ขณะฟยิบมันมาถือไว้ในมือ “เจอแล้ว! ฌอน มาดูสิ! นี่ไงเอวลีน!” เอโลอิสหันไปเรียกฌอน ก่อนจะโบกรูปรูปถ่ายครอบครัวที่ดำคล้ำในมือ ฌอนรีบเดินไปหาเอโลอิสเพื่อช่วยพยุงเธอให้ยืนขึ้น “เอลลี่ ลุกขึ้น” “ฌอน ดูสิ นี่ไงเอวลีนของเรา” เอโลอิสชี้ไปที่รูปภาพอันพร่ามัว “นี่ไงเอวลีน” ดวงตาของเมเดลีนคลอไปด้วยน้ำตา เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอเดินไปหาเอโลอิสแล้วจับมือของอีกฝ่ายเบา ๆ “แม่คะ เอวลีนอยู่นี่” เอโลอิสมองเมเดลีนเหมือนว่าเข้าใจ แต่ก็ไม่ได้เข้าใจจริง ๆ ทันใดนั้นแววตาของเธอก็สว่างขึ้น “โอ้? เอวลีนคนนี้เกือบเหมือนเอวลีนของฉันเลยนะ” “...” เอโลอิสเอ่ยอย่างจริงจัง และคำพูดนั้นก็ทำร้ายจิตใจของเอวลีนมากเช่นกัน เธอเป็นลูกสาวที่เอโลอิสโหยหาอยู่ในทุกวัน แต่ผู้เป็นแม่กลับปฏิบัติต่อเธอราวกับคนแปลกหน้า “ฌอน คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ? เธอดูเกือบจะเหมือนกับเอวลีนของเราเลยนะ” เอโลอิสชี้ไปที่เมเดลีน ดวงตากลมโตของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้และประหลาดใจ ฌอนยิ้มอย่างอ่อนโยน “ใช่ พวกเขาดูเหมือนกัน เอลลี่ ง