บทที่ 1280

เธอยิ้มและมองกลับไปนอกหน้าต่าง และสิ่งที่เห็นทำให้เธอหน้าซีดเผือดไป “เจเรมี่?” เมเดลีนชะโงกหน้าไปมองร่างที่ยืนพิงต้นไม้ริมถนนห่างออกไป คืนนั้นแสงจันทร์สลัวแต่เงาของเจเรมี่ตราตรึงอยู่ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจเธอเสมอ และยิ่งแน่ใจมากขึ้นเมื่อเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าของเขา เธอใจเย็นไม่ได้อีกต่อไป “หยุดรถ!” เธอสั่ง แต่คนขับไม่ตอบสนอง ทั้งเอโลอิสและฌอนต่างก็รู้สึกสับสนที่เห็นเมเดลีนอารมณ์เสีย “เกิดอะไรขึ้นเอวลีน?” ฌอนมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นกัน แต่ไม่เห็นอะไรเลย “หยุดรถ! ฉันบอกให้หยุดรถ!” เมเดลีนเริ่มสูญเสียการควบคุมอารมณ์ตัวเองไป ไม่ว่าความต้องการของไรอันจะก้องอยู่ในหัวของเธออย่างไร แต่เธอก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดของเจเรมี่ได้ “คุณผู้หญิงครับ คุณโจนส์พูดว่า…” “อย่าพูดชื่อนั้นให้ฉันได้ยิน ฉันบอกให้หยุดรถ!” เมเดลีนเอ่ยเสียงแข็งอีกครั้ง ขณะที่มองดูรถขับห่างจากเจเรมี่ออกไปเรื่อย ๆ เธอทนดูผู้ชายคนนั้นเจ็บปวดอยู่คนเดียวไม่ได้! “เกิดอะไรขึ้นเอวลีน?” ฌอนยิ่งสับสนและกังวลมากขึ้นไปอีก เมเดลีนไม่มีเวลาอธิบายให้ฌอนฟังในตอนนี้ เมื่อมองดูร่างของเจเรมี่กำลังหายไปจากสายตา เธอจึงต้องตัดสิน