บทที่ 1229

เมเดลีนจับที่มุมกระดาษและมองเด็กหญิงตัวน้อย เธอบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด “ลิลลี่ เดี๋ยวแม่จะไปหา ยืนเฉย ๆ อย่าขยับ โอเคไหมจ๊ะ?” เมเดลีนพูดคุยกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยายามเข้าใกล้เธอทีละนิด ทว่าลิเลียนส่ายหน้า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เมเดลีนหยุดเท้าของเธอไว้ เพราะกังวลว่าจะไปกระตุ้นลูกสาวหากเข้าไปใกล้เธออีก “เธอคือลูกสาวคุณใช่ไหมครับ คุณนายวิทแมน?” ตำรวจที่อยู่ด้านหนึ่งถามด้วยความสงสัย เมเดลีนพยักหน้า ดวงตาสีแดงของเธอจ้องมองไปยังลูกสาวของเธอที่กำลังหันหน้าไปปะทะกับสายลม หัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับถูกเผาไหม้ แต่เธอก็ยังสับสนอยู่ว่าทำไมเด็กหญิงตัวน้อยถึงได้มาอยู่ที่นี่ ในขณะที่กำลังรู้สึกงงงวยอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกครั้ง “คุณนายวิทแมน ถ้าเธอเป็นลูกสาวของคุณ คุณก็ควรจะลองคุยและถามดูนะครับ ว่าเธอต้องการอะไร พยายามให้เธอลงมาจากตรงนั้นเร็ว ๆ จะดีกว่า มันน่ากลัวเกินไปถ้าจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่พลัดตกลงไป” ดวงตาของเมเดลีนเป็นสีแดงขณะมองลิเลียนซึ่งกำลังทำหน้ามุ่ย เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความโศกเศร้า “เธอพ