บทที่ 121

มาเดลีนเบิกตากว้าง มือของเธอสั่นขณะที่เอื้อมไปอังจมูกของคนที่นอนนิ่งอยู่ข้างๆ เธอต้องการตรวจสอบลมหายใจและชีพจรของบริทนีย์ แต่เธอไม่รู้สึกถึงอะไรทั้งสิ้น ร่างกายของบริทนีย์ไม่หลงเหลือความอุ่นเลยแม้แต่น้อยอีกทั้งยังแข็งผิดปกติ สภาพจิตใจของมาเดลีนว่างเปล่าเมื่อเธอเริ่มมีอาการทางประสาท เธอไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เธอเป็นลมไป มันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะรู้ว่าทำไมมีดเล่มนี้ถึงมาอยู่ในมือของเธอ ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นยืน เธอได้ยินเสียงไซเรนของตำรวจในระยะไกลดังเข้ามา ขณะที่มองไปยังตำรวจที่ลงจากรถ ตัวเธอเริ่มสั่นความเย็นจากทั่วร่างกายวิ่งตรงลงไปที่กระดูกสันหลังของเธอทันที เธอไม่คาดคิดว่าเธอจะต้องถูกไปที่สถานกักกันนั่นอีกครั้ง มันเป็นฉากที่คุ้นเคย โดยมีหลักฐานมัดตัวและปฏิเสธไม่ได้ตรงหน้าเธอเพื่อตอบโต้สิ่งที่เธอจะพูดว่าเธอไม่ได้ทำ มีเพียงลายนิ้วมือของมาเดลีนเท่านั้นที่อยู่บนมีดและพวกเขาสามารถหาร่องรอยของเศษผิวหนังของบริทนีย์ที่หลังมือของมาเดลีน ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าบริทนีย์ต่อสู้กับเธอก่อนที่เธอจะเสียชีวิต มาเดลีนไม่รู้ว่าเธอมีการสัมผัสร่างกายกับบริทนีย์ได้อย่างไร ทั้งหมดที่เธอรู้ก็คื