บทที่ 1187

เมเดลีนตะโกนสุดเสียงเพื่อหยุดอีกฝ่าย แต่มันก็สายไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจโยนยาถอนพิษทิ้ง! เมเดลีนรีบกระโจนไปจับขวดยา แต่มันถูกโยนออกไปนอกระเบียงและตกลงไปบนพื้นแล้วเรียบร้อย เธอเอื้อมมือไปคว้าไว้ได้เพียงความว่างเปล่าในอากาศ “ไม่นะ!” เมื่อเห็นภาพนั้นจากหน้าต่างบานเล็กที่ประตู เจเรมี่ก็รีบเปิดประตูและวิ่งไปหาเมเดลีนทันที ผู้หญิงสวมแว่นกันแดดตกใจเมื่อเห็นเจเรมี่รีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นว่าเจเรมี่ไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเธอเลยเธอก็โล่งใจ แต่ก็ไม่พอใจเช่นกัน เจเรมี่รีบดึงเมเดลีนเข้ามาในอ้อมแขนของเขาด้วยความตกใจ ขณะที่มองดูเธอเอื้อมมือไปหยิบยาถอนพิษ “ลินนี่! นี่คุณกำลังทำอะไร?” เจเรมี่กุมใบหน้าของเธอไว้ขณะที่ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในดวงตาของเขาเช่นกัน เขาจ้องมองดวงตาที่แดงก่ำและตื่นตระหนกของเธอนิ่ง “มันคืออะไรกันแน่? ทำไมคุณถึงต้องร้อนรนขนาดนี้ด้วย?” เมเดลีนไม่สามารถตอบคำถามเจเรมี่ได้ เธอผลักเขาออกไปและไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่ขาแล้ววิ่งออกไปทันที เจเรมี่หันกลับมาพบว่าผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว เขารีบตามเมเดลีนไปโดยไม่ลังเล ท้องฟ้ามืดลงนานแล้วและไฟถนนก็แทบจะไม่เพียงพอต่อการส่องแสงสว่างได้คร