บทที่ 1150

คำพูดของเธอทำให้เจเรมี่ตะลึงงัน แต่เมเดลีนเพียงแค่ยิ้มและส่งภาพวาดให้เขา “ฉันรู้ว่าคุณมีเหตุผลของตัวเองที่ต้องทำแบบนั้น แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าคุณรอฟังเธอพูดคำนั้นมานานมากแล้ว…” เจเรมี่รู้สึกว่าการระงับอารมณ์ของเขายากขึ้นเมื่อเมเดลีนส่งภาพวาดที่มีคำว่า ‘แดดดี้’ ให้กับเขา เขาไม่พูดอะไรเพียง แต่เอื้อมมือไปหยิบภาพวาดที่ลิเลียนวาดด้วยหัวใจของเธอมาดู “ฉันจะไปดูพุดดิ้ง คุณค่อย ๆ ดูมันไปก็ได้” จากนั้นเมเดลีนก็หันหลังกลับไป ตอนนี้เขาอยู่คนเดียวในลานที่ว่างเปล่า เจเรมี่จ้องมองไปที่ภาพวาดภายใต้แสงจันทร์ และใช้นิ้วเรียวไล้ตามกระดาษนั้น ก่อนที่มันจะหยุดอยู่บนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังร้องเรียกพ่อของเธอ สายลมยามค่ำคืนพัดมาที่เขาพร้อมกลิ่นหอมสดชื่นของดอกไม้ แต่ถึงอย่างนั้นเจเรมี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความขมขื่นขึ้นมาแทน เบื้องหน้าของเขาคือภาพวาดที่มีสีสันและดูอบอุ่น ทว่าในแววตาของเขากลับเต็มไปด้วยสีเทา “แดดดี้ขอโทษนะ ลิเลียน” ขอบตาของเขาร้อนผ่าวและเปียกชื้นเมื่อเรียกชื่อของเธอ “แดดดี้มีความสุข มีความสุขมาก” เขาพึมพำเบา ๆ ขณะเก็บภาพวาดไว้ใกล้อกอย่างระมัดระวัง เจเรมี่และเมเดลีนค้างคืนที่คฤห