บทที่ 197 ความจริงหลังจากการซักถาม

“คุณมันผู้หญิงจอมหลอกลวง! คุณกล้าหัวเราะได้อย่างไร? คุณมันฆาตกร! คุณมันหญิงชั่วร้ายเจ้าเล่ห์!” เสียงนั้นกรีดร้องด้วยความเดือดดาล “ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ โรซาลีนของฉันก็คงไม่ตายตั้งแต่อายุยังน้อย! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ โรซาลีนก็จะไม่ถูกสัตว์เหล่านั้นทำร้าย! ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ! มันเป็นความผิดของคุณทั้งหมดคุณมันเป็นปีศาจชั่วร้ายตัวน้อย!” เจนถูกมัดติดกับเก้าอี้ที่ขาหัก เธอมองดูชายชราตะโกนใส่เธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ “โรซาลีนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณ โรซาลีนคิดว่าคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ แล้วคุณล่ะ? คุณทำอะไรลงไป? ฮะ?" ชายชรากำลังเขย่าเจนคลายความโกรธด้วยการกรีดร้องและทำให้เธออับอาย ดวงตาที่ชราภาพของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เจนปล่อยให้ชายชรากรีดร้องใส่เธอ อย่างไรก็ตามเมื่อชายชราบอกว่าโรซาลีนคิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ เธอก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป “หลายปีก่อนฉันคิดว่าโรซาลีนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันด้วยเช่นกัน” ชายชราจ้องมองผู้หญิงบนเก้าอี้ด้วยความโกรธ เธอกำลังหัวเราะโดยไม่มีเสียง ราวกับว่าหัวใจของเขาถูกย้อมด้วยยาพิษ คราบดำเริ่มกระจายไปทั่ว ... ผัวะ! “คุณยังหัวเราะอยู่!