บทที่ 895 อาการของเธอแย่ลง

เชอรีชถามเธอ "บ้านหนูอยู่ไหนเหรอ? ให้พี่ไปส่งไหม?" ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ตอบเธอ "ไม่เป็นไรค่ะพี่เจลลี่ บีน บ้านหนูอยู่ใกล้ หนูกลับบ้านเองได้ค่ะ" ทันใดนั้นเชอรีชก็นึกขึ้นมาได้ว่า วิทนีย์กำลังรอเธออยู่ เธอมองไปรอบ ๆ มันเป็นกลางแจ้งและมีกล้องวงจรปิดทุกที่ ไม่มีใครกล้าลักพาตัว ลิตเติ้ลบีน สเปราท์หรอก เชอรีชบอกเธอ "งั้นก็ระวังตัวด้วยนะ" "ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่เจลลี่ บีน หนูเป็นเด็กฉลาด" "งั้นก็ไปเถอะ" ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ กระพริบตาและถามเธอ "พี่เจลลี่ บีน หนูจะทำยังไงดีถ้าคิดถึงพี่?" เชอรีชคิดอยู่สักพักแล้วตอบเธอ "ทำไมเราไม่แลกเบอร์โทรศัพท์กันล่ะ? หนูมีโทรศัพท์หรือเปล่า?" ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ใส่สมาร์ทวอชที่ข้อมือ มันสามารถโทรได้ ลิตเติ้ลบีน สเปราท์พยักหน้า เธอยื่นข้อมือไปหาเชอรีช "พี่เจลลี่ บีน บันทึกเบอร์โทรศัพท์ของพี่ไว้ในนี้สิคะ หนูจะได้โทรหาตอนที่คิดถึงพี่" เชอรีชยิ้มแล้วบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเธอ เธอก็บันทึกเบอร์โทรศัพท์ของลิตเติ้ลบีน สเปราท์ เช่นกัน หลังจากนั้นพวกเธอก็แยกกัน เชอรีชยืนมองลิตเติ้ลบีน สเปราท์ เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม เธอโบกมือให้เด็กน้อย เชอรีชเดินไปที่สี่แยก และเข้