บทที่ 890 อุ้มเธอกลับบ้าน

ผู้ชายคนนั้นก็คือบอยล์ ไทเลอร์หรี่ตาลงเมื่อเห็นบอยล์ "ทำไมเขามาอยู่ที่นี่?" เชอรีชหลบสายตาบอยล์ บอยล์ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สายตาของเขาโกรธเคือง เขาพยายามระงับความโกรธให้มากที่สุด เขาพยายามไม่ระบายความโกรธกับเธอ ลำคอเขากระตุกและถามเสียงดุ "แข่งรถสนุกหรือเปล่า?" ไทเลอร์ดึงเจลลี่ บีน ให้มาอยู่ข้างหลังเพื่อปกป้องเธอ เขาสบตากับบอยล์ แม้ว่าไทเลอร์จะเป็นคนขี้เล่น แต่เขาไม่เคยถอยให้กับสถานการณ์ร้ายแรง ความเป็นลูกผู้ชายของเขาถูกส่งผ่านต่อจากรุ่นสู่รุ่น เขามีความกล้าหาญและยอมรับผลของการกระทำที่จะตามมา เขาไม่กลัวคนอื่นเมื่อต้องทำแบบนั้น "ผมเป็นคนพา เจลลี่ บีนมาแข่งรถเอง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?" สายตาของบอยล์มองเชอรีชตลอด เขาไม่มองไทเลอร์เลย เขายังมองเชอรีชตอนที่ตอบไทเลอร์ เขาตอบชัดเจน "ตราบใดที่เธอทำเรื่องอันตรายที่อาจทำให้เธอเจ็บ มันจะเป็นเรื่องของผม และผมต้องเข้ามายุ่ง" ไทเลอร์เริ่มหมดความอดทน เขาเลิกคิ้วขึ้นและเตือนเขา "บอยล์ ลืมแล้วเหรอว่าเชอรีชเลิกกับคุณไปนานแล้ว?" "ระหว่างเราไม่มีการเลิกกัน" เราแค่เสียลูกไป บอยล์มองเข้าไปในดวงตาของไทเลอร์ สายตาของเขาดุและน่ากลัว ไทเลอร์พูด