บทที่ 863 ท่านประธานลอว์สันไปส่งภรรยากลับบ้าน

สิ่งแรกที่เขาพูดในตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา คือคำว่า 'ไม่เจอกันนานนะ' แววตาของบอยล์เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยม ตอนที่เขามองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาเงียบไปนานและพยายามหักห้ามความรู้สึกโหยหาที่มีต่อเธอ ในที่สุดเขาก็ถามเธอ "เจ็ดปีที่ผ่านมานี้สบายดีหรือเปล่า?" เชอรีชหัวเราะ "คุณหวังว่าฉันจะสบายดีหรือเปล่างั้นเหรอคะ คุณลอว์สัน" เธอมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เธอยิ้มและเล่นกับผมที่ยาวของเธอ เธอดูงดงามมาก เชอรีชดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษเมื่อเธอทำแบบนั้น ผู้ชายคนอื่นที่อยู่รอบตัวเธอต่างพากันสนใจเธอ ทำให้เห็นว่าเธอมีเสน่ห์แค่ไหน เธอมีความสวยในแบบของเธอ แค่ความไร้เดียงสาก็มีผู้ชายตามจีบเธอมากขึ้น ลำคอของบอยล์กระตุก เขาบอกเธอ "ผมอยากให้คุณสบายดี" "คุณแค่พูดแบบนั้น เพราะจะได้รู้สึกผิดน้อยลงหรือไงคะ คุณลอว์สัน?" เชอรีชหลบสายตาเขา เธอหยิบแก้วแชมเปญมา และพยายามให้ตัวเองสงบลง บางทีการดื่มแชมเปญ อาจทำให้เธอกล้าขึ้นมาก็ได้ บอยล์เลิกคิ้วแล้วถาม "คุณดื่มด้วยเหรอ?" เชอรีชหัวเราะเมื่อได้ยินแบบนั้น "ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว การดื่มเหล้ามันไม่ใช่เรื่องปกติหรอกเหรอ?" บอยล์ดูไม่พอใจที่เธอตอบแบบนั้น หลังจากผ