บทที่ 846 คิดถึงคุณ แม้ว่าเราจะเลิกกันแล้ว

เมื่อฮันท์ลีย์กับวิทนีย์ขับรถมาที่สวนสนุกเพื่อมารับเชอรีช เชอรีชก็เปียกโชก และตัวสั่นเหมือนกับใบไม้ไหว เสียงฟ้าร้องดัง และฝนกำลังตกหนักอยู่ข้างนอก วิทนีย์นั่งกับเชอรีชที่เบาะด้านหลังรถ เธอใช้ผ้าขนหนูแห้ง สะอาดห่อตัวที่กำลังเปียกของเธอ แล้วใช้อีกผืนเช็ดผมของเธอ วิทนีย์เป็นคนตรงไปตรงมาและโมโหง่าย เธอบ่น “บอยล์อยู่ไหน? เขาทิ้งเธอไว้ที่สวนสนุกคนเดียวได้อย่างไร? เขาไม่รู้หรือว่านอกจากรถประจำทางของสวนสนุกหมดแล้ว การเรียกแท็กซี่กลับเข้าเมืองมันค่อนข้างยากมาก?” ฮันท์ลีย์เหลือบไปมองพวกเขาผ่านกระจกมองหลัง เขาก็งงเหมือนกัน “ใช่ เชอ บอยล์อยู่ไหน?” เชอรีชตัวสั่นด้วยความหนาว ริมฝีปากของเธอสั่น ขณะที่เธอสะอึกสะอื้นด้วยน้ำตา วิทนีย์กอดเธอเพื่อให้ความอบอุ่นกับเธอ แต่เธอสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องกับเชอรีช เธอเลิกคิ้วขึ้น และถามอย่างเป็นห่วงว่า “เชอ เกิดอะไรขึ้น?” เชอรีชยกคางขึ้น และดวงตาของเธอแดงก่ำ และบวม “วิทนีย์ บอยล์เลิกกับฉันแล้ว” "... อะไร?" เชอรีชไม่ได้ให้รายละเอียดกับวิทนีย์มากนัก แต่เมื่อวิทนีย์ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด เธอก็โกรธและเริ่มโวยวาย “เขาคิดว่าเขาเป็นใคร? เขาเรียกเธอว่าที