บทที่ 839 นรกส่วนตัวของบอยล์

เมื่อบอยล์อ่านข้อความของเชอรีช และในขณะที่เขากำลังจะตอบกลับ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น หมายเลขผู้โทรโชว์ว่ามาจากบ้านเกิดของเขา บอยล์รับสาย "ฮัลโหลแม่" เสียงของโซเนียฟังดูลนลานเล็กน้อยทางโทรศัพท์ เธอพูดว่า "บอยล์ อย่ากลับบ้านในช่วงวันหยุดปีใหม่ปีนี้" บอยล์ขมวดคิ้ว และพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นแม่? ผมจองตั๋วกลับบ้านแล้ววันมะรืนนี้” “สารวัตรเชสโทรมาหาแม่ก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าพ่อของลูกออกจากคุกแล้วเมื่อสองวันก่อน บอยล์ มันแปดปีแล้ว และครั้งนี้แม่จะไม่ปล่อยให้เขาทำร้ายเราอีก ดังนั้นอย่ากลับบ้าน และอย่าให้เขาหาลูกเจอ” หัวใจของบอยล์เต้นแรง เขาพูดอย่างใจเย็น "เอาล่ะ แต่เขาอยู่ที่นอร์ท ซิตี้ ทำไมแม่ไม่มาที่เมืองหลวงแทนล่ะ แม่" “เราย้ายออกมาแปดปีแล้ว นอกจากนี้ เชสเตอร์อยู่ในชนบท และห่างไกล เขาจะไม่สามารถหาแม่เจอได้ แต่ลูก แม่กังวลว่าเขาอาจจะไปหาลูกที่โรงเรียน ลูกจะต้องระวังตัวนะ บอยล์” หลังจากพูดคุยกันเล็กน้อยกับแม่ของเขา บอยล์ก็วางสาย เขายืนนิ่งอยู่กับที่เป็นเวลานานมาก เขาถูกปล่อยตัวหลังจากผ่านมาแปดปี แต่เขาไม่ใช่เด็กน้อยคนเดิมที่เขาเคยเป็น และไม่อ่อนแอเหมือนที่แม่ของเขาเคยเป็น ดังนั้นชีวิตใหม่