บทที่ 856 เจ็ดปีผ่านไป เธอเติบโตขึ้น

นิวยอร์ก เจ็ดปีต่อมา งานแสดงเปียโนประสานเสียงเดี่ยวนานาชาติ งานในห้องโถงมีการจองตั๋วเต็มหมดแล้ว ผู้ชมนั่งเงียบ ก่อนที่เปียโนบนเวทีจะบรรเลงเพลงอันไพเราะไปทั้งห้องโถง มีแสงไฟเพียงดวงเดียวในห้องดนตรี มันกำลังส่องไปที่คนที่กำลังเล่นเปียโนอยู่บนเวที หญิงสาวกำลังบรรเลงเพลงบนคีย์บอร์ดของเปียโนอย่างสง่างาม เธอเหมือนผีเสื้อที่กำลังสยายปีก ที่กำลังเต้นไปตามทำนองเพลงอันไพเราะ เธอกำลังเล่นเพลง 'เดอะ บลู ดานูบ' มีสายตาของชายหนุ่มรูปงาม ซึ่งนั่งบนที่นั่งของแขกวีไอพีกำลังมองเธอ ชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบต้น ๆ เขาดูสง่างามจนตะลึง ทุกส่วนบนร่างกายของเขาสง่างามในมาดนักธุรกิจหนุ่ม เขาดูเย็นชาและน่ากลัว แต่เมื่อเขากำลังมองร่างที่กำลังเล่นเปียโนอยู่ สายตาของเขากลับดูอ่อนโยนและมีความเสน่หา บอยล์นั่งอยู่ด้านล่างเวที เขาวางมือไว้บนหัวเข่า และตั้งใจชมการแสดง มันเป็นการแสดงของเธอ เขาไม่เคยพลาดการแสดงของเธอแม้เพียงครั้งเดียว บอยล์คิดในใจว่าผู้หญิงของเขานั้นโตขึ้นแล้ว คงไม่มีคำอธิบายว่าเธอสวยแค่ไหน ตอนที่แสงไฟส่องไปที่เธอ คาลัม โฮล์มที่นั่งอยู่ข้างบอยล์ มีสายที่สำคัญโทรมา เขาจึงขอตัวออกไปจากห้องโถง คาล