บทที่ 597

ฉันเห็นด้วยกับแอนนีโมนี “ใช่แล้วล่ะ เมืองอู๋เป็นเมืองแห่งฝนและหิมะ!” ไม่นานหลังจากนั้น ก็มีสายเรียกเข้าจากมาร์ตี้ ฉันรับโทรศัพท์ต่อหน้าแอนนีโมนี “แคโรไลน์! ได้โปรดช่วยฉันที!” มาร์ตี้อ้อนวอน “ช่วยฉันกับเอสันที โดยการพูดเรื่องอะไรดี ๆ ต่อหน้าพี่รอง! พวกเราสองคนตอนนี้ทุกข์ทรมานเหลือเกิน!” ฉันสังเกตเห็นแอนนีโมนี ตอนที่ฉันได้ยินเสียงมาร์ตี้จากปลายสายโทรศัพท์ ท่าทางของเธอดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อยในระหว่างที่ฉันคุยโทรศัพท์ ฉันเหล่มองแอนนีโมนีและถามมาร์ตี้ “ฉันจะช่วยพี่ทั้งสองด้วยการพูดอะไรดี ๆ ได้ยังไง?” เสียงของเอสันดังออกมาจากอีกฝากของโทรศัพท์ “น้องรอง! มาร์ตี้กับฉันจะต้องทนอยู่กับคนพวกนั้นที่เขาขังไว้ในนี้ มันช่างน่าเบื่อเหลือเกินในแต่ละวัน! ได้โปรดเธอช่วยบอกให้พี่รองปล่อยพวกเราออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ ได้ไหม?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉันยิ้มและถามขึ้น “พวกพี่ก็โดนขังเหมือนกันเหรอคะ?” มาร์ตี้รีบตอบ “มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง? พวกเรามาที่นี่เพื่อรักษาการณ์ ในแต่ละวันของพวกเราที่อยู่ที่นี่มันช่างน่าเบื่อ!” ฉันบอกพวกเขาอย่างไร้กังวล “ฉันจะลองพูดอะไรดี ๆ กับแซคคารี่ให้คืนนี้นะคะ!” “พวกเราต้องพึ