บทที่ 125

แคโรขมวดคิ้ว “คุณจะออกทางหน้าต่างเหรอ?” ร่างสูงเงียบก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉัน “แผลเป็นนั่นโคตรน่าเกลียดเลย” ฉันอึ้งกับคำพูดของเขา ฉันลบเครื่องสำอางออกตั้งแต่ตอนที่มาถึงเกสเฮ้าส์ ฉันรู้ว่าแผลเป็นนี่น่าเกลียดขนาดไหน แต่ไม่คิดว่าประโยคนี้จะตรงมาจากคนแปลกหน้าที่ตัวเองพึ่งช่วยชีวิตไปเมื่อครู่ ริมฝีปากบางเม้มแน่นปนครุ่นคิด ทว่าอีกฝ่ายกลับถามขัดเสียก่อน “เธอชื่ออะไร?” เสียงนั่นยังคงทุ้มต่ำและแหบพร่า ถึงเราจะคุณกันได้ปกติ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรจะบอกถึงชื่อเสียงเรียงนามของตัวเอง แต่ในเมื่อเขาถามออกมาแบบนี้ ฉันก็ควรจะพูดอะไรซักอย่างเพื่อลดความอึดอัด “แคลลี่ ชอว์” ฉันโกหก เขาขมวดคิ้วเชิงสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร เราสองคนเบนสายตาไปยังแม่น้ำที่ไหลเอื่อย ๆ ด้านนอกนั่น พลางคิดว่าเขาต้องโง่มากแน่ ๆ ถ้าคิดจะโดดหน้าต่างลงน้ำเพื่อหนี พลันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ร่างสูงก้าวขาปีนขึ้นขอบหน้าต่างด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด “ถ้าเธอไม่หนี พวกมันฆ่าเธอแน่” ฉันถามกลับอย่างไม่เข้าใจ “ใครนะ?” เสียงเข้มย้ำกลับทันควัน “ก็คนที่อยากฆ่าฉันไง” “คุณจะบอกว่าคนเคาะเมื่อกี้เป็นหนึ่งในพวกมันงั้นเหรอ?” “ใช่ พวก