บทที่ 113

มองไม่เห็นแลนซ์แล้วจากชั้นสี่ หลังจากที่ฉันออกจากห้องพักผู้ป่วย ฉันเม้มริมฝีปากด้วยความคิดว่า 'เขาออกไปแล้วสินะ?' แลนซ์รีบวิ่งมาที่นี่เพื่อเยี่ยมลอเรนในระยะสั้นๆอย่างนั้นเหรอ? เมื่อฉันลงลิฟต์ ฉันก็ตกใจเมื่อเห็นชายคนหนึ่งที่ยืนตัวสูงตรงทางเข้าโรงพยาบาล ฉันรู้ทันทีว่าแลนซ์รอฉันอยู่ ฝนได้ลดลงเล็กน้อย และมีลมโชยเล็กน้อย แลนซ์สวมชุดสูทบางๆ โดยมีเสื้อเชิ้ตสีครีมอยู่ข้างใน เขาสวมนาฬิกาโรเล็กซ์ที่ข้อมือ แลนซ์สูงเป็นพิเศษ เขามีเส้นผมสีดำหวีอย่างเนียบ เผยให้เห็นหน้าผากที่สว่างและสะอาด ฉัน เห็นเขาถือร่มไม้ไผ่สีดำ และในแววตาของเขาราวกับว่าพวกมันมีความสว่างของดวงดาวนับพันดวง กาแลคซีขนาดใหญ่ในสายตาของเขาเคยเป็นสถานที่บริสุทธิ์ที่ฉันไม่เคยไป และฉันก็ยังไม่สมควรที่จะมีมัน ฉันตกหลุมรักชายอื่นไปแล้ว ผู้ชายที่ดูเหมือนเขา ฉันทรยศต่อความหลงใหลของฉัน ฉันได้ทรยศต่อความบริสุทธิ์ของความรักของฉัน อย่างไรก็ตาม ฉันมีความสุขที่ได้อยู่ในที่ที่ฉันอยู่ เป็นเพราะแลนซ์ ทำให้ฉันได้พบกับดิกสัน อย่างนั้นก็ตามแต่ฉันก็รู้สึกถึงความรัก ฉันลังเลก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วเรียก “แลนซ์” "เดินไปกับผมนะ?" แลนซ์ถามด้ว