บทที่ 82

หลังจากได้ยินเซนพูดแบบนั้น ไวแอตต์รู้สึกโล่งใจมากเพราะเขารู้ว่าครอบครัวของเขาไม่ได้ใหญ่พอที่จะต่อรองกับเซนได้ “นายและผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ นายออกไปได้ ฉันจะไม่ทำอะไรกับร้านของนายเช่นกัน ฉันต้องการชิ้นไอ้ผู้ชายคนนี้ และผู้หญิงอีกคนฉันต้องการให้เธออยู่กับฉันในคืนนี้” เซนพูดอย่างเจ้าเล่ห์ "มิสเตอร์ลูอิส…” “คุณควรจฝเหลือไว้แค่ผู้ชายคนนั้น แต่ผู้หญิงสองคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ได้โปรดปล่อยพวกเขาไป” ไวแอตต์ขอร้องและพยายามโยนความผิดกลับไปที่ฮาร์วีย์ “นายต้องการอะไรจอห์นสัน? ฉันไม่ได้เมตตากับนายมากพอแล้วเหรอ? นายไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเหรอ?” เซนถามด้วยความโกรธ “เข้าใจแล้ว! ผมเข้าใจแล้วครับ!" ไวแอตต์พยักหน้าอย่างขอโทษ “ถ้าอย่างนั้นไม่งั้นฉันจะจัดการคุณเหมือนกัน” เซนขู่ “ไปกันเถอะไวแอตต์” เซซิเลียพูด เธอกำลังจะร้องไห้ออกมา “ที่รัก มันจะดีขึ้น ปล่อยให้ผมจัดการมันเอง” ฮาร์วีย์บอกกับแมนดี้ด้วยรอยยิ้มราวกับว่าเขาไม่เห็นลูกน้องของเซนยืนรายล้อมเขา ฮาร์วีย์หันไปเผชิญหน้ากับเซน “หมายความว่าคุณจะไม่คว้าโอกาสที่ผมหยิบยื่นให้สินะ?” ฮาร์วีย์กล่าว “นายเป็นใครถึงต้องให้ฉันไปขอร้องอ้อนวอ

บทก่อนหน้า 82/4170 บทต่อไป