Chapter 1122
How could the phrase "let bygones be bygones" extinguish her rage, and how could "just forget it" trivialize her sister's life?"
Lucille glared at Isaac who stood before Fiona, her words barely squeezing through gritted teeth, "Move aside!"
Isaac remained unmoved, speaking again.
"I know you're not willing to let this go, I know of your desire for vengeance!"
"But, Lucille, you must understand, you can't stand against the Melling Family! You're digging your own grave through this course of action!"
"Heed my advice, Lucille, stop all of this, before it leads to even more dire consequences!"
The moment Isaac's words fell, the bound Fiona burst out laughing in triumph, declaring insolently, "Captain Gilbert is right. Lucille, unless you want to meet your demise, release me immediately and kneel before me, knocking your head on the ground a hundred times in apology!"
"If you manage to appease me, I might be merciful enough not to hold your blatant disrespect against you today!"
Talk about
คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ