บทที่ 93 ฉันมันคนตาบอด ฉันเป็นคนโง่

อโลร่ารู้สึกประหม่าอย่างมาก เมื่อเธอเผชิญหน้ากับ ฌอน สจ๊วต "คุณชายสจ๊วตฉันรู้สึกแย่กับเจนค่ะ” เธอกำลังอธิบายว่าทำไมเธอถึงช่วยเจนซ่อนเงินทั้งหมดที่เธอได้รับจากชายคนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้ ตอนนี้ฌอนอารมณ์ไม่ดีเลย คำพูดที่เสียดแทงใจสุดท้ายของผู้หญิงคนนั้นยังคงก้องอยู่ในหูของเขา และเขาไม่สามารถกำจัดมันออกไปได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ตาม เมื่อเขาได้ยินอโลร่าพูดบางอย่างเช่นเธอ “รู้สึกไม่ดีต่อเจน?” ริมฝีปากของเขาโค้งอย่างเย็นชา “อโลร่า ไม่มีผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันคนไหนที่เป็นแม่พระนักบุญ” เธอรู้สึกแย่กับผู้หญิงคนนั้นหรอ? ...ผู้หญิงที่จะด่า และดูถูกเพื่อนซี้ผู้ล่วงลับของตัวเองอย่างนั้น? คนแบบนั้นคุ้มค่ากับความสงสารได้อย่างไร? เขาโกรธมากอย่างบอกไม่ถูก! เขาไม่ได้โกรธขนาดนี้แม้แต่น้อยเมื่อเขาเห็นว่าเธอน่าสงสารและน่าสมเพชแค่ไหน! เจนที่เขาจำได้คือผู้หญิงที่มีความภาคภูมิใจในตัวเอง เธอจะไม่ทำอะไรอย่างเช่นการดูถูกคนตายแน่นอน! แต่ในวันนี้ วันนี้เธอได้แสดงให้เขาได้เห็นด้านที่แตกต่างออกไป ... เขาโกรธ และผิดหวังอย่างไม่มีเหตุผล เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาผิดหวังเรื่องอะไร! มีเม็ดเหงื่อที่ห