บทที่ 92 สิ่งหนึ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิตคือการได้พบคุณ

ที่โรงพยาบาล เอลิออร์นั่งลงข้าง ๆ เตียงของเจน "คุณยังโชคดีอยู่" เอลิออร์อดไม่ได้ที่จะกลอกตา “คุณไม่รู้หรอว่าสภาพคุณเป็นเช่นไร? คุณดื่มมันไปได้อย่างไร?” หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืน และเดินออกจากห้องไปกระแทกประตูที่ปิดอยู่ข้างหลัง ฌอนกำลังสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกประตู “ขอฉันหนึ่ง” เอลิออร์ยื่นมือไปทางฌอน เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมา และโยนให้เอลิออร์ เอลิออร์ไม่แม่แต่จะมองบุหรี่ในปาก เขาจุดมันอย่างช่ำชอง “เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?” เขาเหลือบมองไปที่ประตูด้านหลัง เขายังจำได้ว่า เจน ดันน์ ผู้จองหองคุกเข่าต่อหน้าผู้คนมากมายในครั้งแรกที่พบกันหลังจากที่เธอได้รับการปล่อยตัวจากคุก ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมดื่มแน่ ๆ ฌอนยังคงสูบบุหรี่โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ เอลิออร์ก็ไม่ได้ใส่ใจถ้าชายข้าง ๆ เขาไม่ได้อยากที่จะเล่า เขายักไหล่หนึ่งครั้งก่อนจะสูบบุหรี่ในมือของเขาต่อ เขาพ่นควันบุหรีออกมาพรางพูด “ฉันได้ยินมาว่านายบอกเธอว่า เธอสามารถไปไหนก็ได้ถ้าเธอให้เงินนายห้าล้านภายในหนึ่งเดือนใช่ไหม?” เขาเคาะเถ้าบุหรี่ของเขา "แล้ว? นายจะปล่อยเธอไปจริง ๆ ไหม?” “ไม่มีทาง” ชายที่เงียบก่อนหน้านี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เ